Oyunu teknik kısmından değerlendirmeye başlayacak olursam;  Oyun, görsel ve atmosfer açısından bence en iyi birkaç oyundan biri. Ama animasyon kalitesi ve bu animasyon kalitesinin getirmiş olduğu aksiyon kalitesi bir sonraki nesile (PS5) ait gibi. Vücüt hareketleri, tepkiler, yüz animasyonları bambaşka bir seviyede. Yine kontroller çok keskin ve rahat. Yapay zeka bir Mgs 5 seviyesinde olmasada özellikle en zor ayarlarda epey sıkıntı çıkarabiliyor. Ben oldukça beğendim. Yer yer baya zorluk çıkarabiliyor ve oyunun gerilimli atmosferini ve hikayesini destekleyici bir unsur olmayı başarıyor.

Gelelim insanların asıl  ayrıştığı noktaya yani hikayeye ve anlatım şekline. Öncelikle bu oyun bana daha önce hiç bir oyunda yaşamadığım hisler yaşattı. O yavaş yavaş gelen Joel'a bir şey olacak gerilimi, sonrasında ölümü ve ölüm şekli. Spoiler yemediğim için bu kısım beni adeta şok etti. Benim için Last of Us demek %80-90 oranında Joel demek. Yaşanılanlardan sonra  kumandayı bıraktım ve bir süre öyle kalakaldım. Sanki benim  veya sevdiğim birinin başına gelmiş gibi bir hissiyata kapıldım ve Ellie ile aynı şeyi hissedip aynı cümleleri kurdum. İntikam almaya başladıkça oyunda kendimi iyi hissetmeye başladım. 

Derken; Akvaryum bölümünden sonra oyun oyuncuya en büyük çalımını atıp o ana kadar bulup öldürmek için yanıp tutuştuğunuz ve nefret ettiğiniz Abby karakterini tıpkı Ellie gibi ana karakter haline getiriyor ve bununla da yetinmeyip neredeyse Ellie kadar bu karakterlede oynamamızı ve empati yapmamızı istiyor. İşte bu kısımı sindirmesi hiç ama hiç kolay değil. Ama işte bu tercih oyunun nefret temasına ve hikaye anlatımına inanılmaz bir şekilde hizmet ediyor. Nefret temasına sadece oyundaki karakterleri değil . Bizleri de dahil ediyor ve yargılamadan önce empati yapmamızı istiyor. Bu çok radikal ve cesurca bir hamle. Abby ile oynadıkça onunda kendince haklı sebepleri olduğunu, hayatını bir düzene koyabilmek ve huzur bulabilmek için intikamını almaya ihtiyacı olduğunu ancak intikamını aldıktan sonrada bu sefer vicdanen acı çekmeye başlayıp yine huzur bulamamasını oyun çok iyi anlatıyor.

Yara ve Lev için bu kadar uğraşmasının nedeni vicdanen rahatlama ve huzur bulma isteğinden geliyor. Sonunda bunu başarıyor ve en sonunda babasıyla alakalı güzel bir rüya (anı) görüyor. Üzerindeki öfke ve nefret duygusundan kurtuluyor ki Ellie ve Dina'yı öldürebilecek fırsatı ve nedeni varken bunu yapmaması da buna işaret. Lev artık bir nevi Abby'nin vicdanını temsil ediyor.

Ellie'de aynı arınma sürecinden geçiyor, oyunda sürekli Joel'in ölmüş halini görürken, son mücadelede Abby'nin tam işini bitirirken ilk kez Joel ile alakalı güzel bir anı görüyor ve döngü tamamlanıyor. Bu arada Abby'nin oyunun sonlarına doğru Lev için kendi grubundan tanıdığı insanları öldürmeye başlaması ise karakteri bir nevi Joel'in konumuna sokup ona benzemesine neden oluyor.

Yüz animasyonlarının kalitesi, hazırlanan enfes ara sahneler ve birbirine karşıt iki ana karakterin bakışından anlatım tercihi bence oyunu çok başka bir seviyeye çıkarmış. Joel'in erken ölümü, ölüm şekli ve oyunun başında nefret ettiğimiz karakteri ana karakter haline getirip empati yapmamızı ve olaylara birde onun açısından bakmamızı istemesi kolay sindirilebilir birşey değil. Ama bu oyunuda zaten şimdiye kadar yapılmış oyunlardan çok daha farklı bir yere koyan, daha önce bir oyunda hiç yaşamadığım hisleri  yaşatan bir yapımın ortaya çıkmasını sağlayan ana unsurda bu anlatım tercihi. Ancak tüm bunların üzerine oyunun sahip olduğu kasveti ve karamsarlığıda hesaba katarsak oyunun hikayesini sevmeyeni anlayabilirim. Ama yaptıkları cesurca hamleler nedeniyle bence saygıyı hak ediyorlar.

İlk oyunu 4-5 kere bitirdim ama bu oyunu 4-5 kere bitirebilir miyim bilmiyorum. Zira oyunu çok sevmeme rağmen sindirmek gerçektende hiç kolay değil. Bu oyunda yaşadağım deneyim daha önce oynadığım hiçbir oyunda yoktu. Bu bence büyük bir başarı ve aynı zamanda firmanın hikaye anlatımında bence hedefe ulaştığını gösteriyor. İlk oyun bence  bir Scorsese filmi ise bu oyun bence bir Gaspar Noe veya Lars von Trier filmi gibi.

Kendi adıma oyunu eleştirebileceğim veya değiştirmek isteyeceğim noktalar hikaye ve ilerleyişi ile alakalı yani fazla kişisel :)

1. Ellie'de dahil olmak üzere hiçbir karakter Joel ile oynamanın verdiği o ağırlığı ve hissiyatı yaşatamıyor. Keşke 1-2 saat bile olsa oyunda Joel'i kontrol edebilseydik.

2. Üstteki konu ile bağlantılı olarak oyunda Joel ve Ellie ile daha çok vakit geçirmek isterdim.

3.Şahsen Ellie ile Joel'un intikamını almaktansa Joel ile Ellie'nin intikamını almayı ve son sahnede tercihin oyuncuya bırakılmasını isterdim:)

4. Abby ile empati yapabilmemiz ve ona hak verebilmemiz için bence karakteri fazla iyi göstermeye çalışmışlar. Bu bana biraz eğrelti geldi açıkçası.

Abby tüm hayatını insanlığı kurtarmak için öldürülmüş babasının intikamı diye bahsediyor.Babası orda biraz adam olsaydı.Joela neden haber veriyorsun diye titremezdi.Joelu görünce neşter çekmezdi.Ayrıca o kişi kendi kızı olsaydı.Oturup neler yapabiliriz diye düşünürdü.Hemen hadi keselim şu kızı havalarına girdi muptezel.Kız daha kendine gelmemiş sen daha kendisine sormamışsın bile.

O kısmıda geçelim Abby'dir kızıdır,gözü kararmış onları düşünemez, Joel'un babasını neden öldürdüğü umrunda olmaz acısı var diyelim.Videoda da buraya değinişmiş şimdi.Kız intikama adamış kendini şişirmiş kolları, aklında fikrinde intikam var.Hatta hayatını kurtarması bile umrunda değil,o golf sopasıyla öldürecek onu parçalayacak,çok haklı çünkü Abby kimin babası öldürülse intikam için golf sopasıyla işkence yapar.Daha sonra Abby çok pişman oldu diye söylenti var,ben hiç öyle bir şeye rastlamadım ama çok pişmanmış metaformuş falanmış biz beyinsizler anlamazmışız sadece süper zekalar anlarmış, kızın Levi falan babasının öldürüldüğü oda da asılırken gördüğü kabustan bizim Joel'u öldürdüğü için çok pişman olduğunu anlamamız lazımmış.

Daha sonra aynı şekilde kendi gözleri önünde lütfen duruuun diye yalvarmasına rağmen Ellie'nin gözleri önünde Joel parçalanıyor.Aynı şekilde Ellie'nin de gözünü hırs bürüyor.İntikam hırsı.Tabi kolunu falan şişirmeye vakti olmuyo çıkıyo yollara, Abby'nin arkadaşlarından yer sorarar intikam almaya başlıyoz.Nora Joel için iyi oldu puşta diyor onu parçalıyoruz ama o parçalanan beynini görmüyoruz.

Gözümüzü intikam bürüdü empati yapmalıyız sonuçta babası gibi karakter öldü onunda intikam hakkı.Daha sonra diğer arkadaşlarını öldürüyoruz ama biz napıyoruz arkadaaaaş intikam kötüüü,hüzünlü müzikleeer,napıyoruz biiiz.Vay adi Eliie hiç yakışıyor mu sana bu.

Sonra Abby geliyo pazulu pazulu tabi biz oynuyoruz çünkü Ellie adilik yaptı, hadi bi ağzını burnunu kıralım şunun karaktersiz Ellie. Aslan Abby adamın dibi haddini bildirdi Ellie'ye.Sonra gözünü intikam bürümesi gereken Ellie Abby gibi yapmıyo.Çoluk çocuğa karışıyor.Gel öpüşelim yiyişelim Dinaaa.Aaa o da ne Joel gözümün önünde beliriyor hemde parçalı şekilde.Bak intikam damarlarım şişti hadi şu işi bitirelim.Gidiyoz Abby'ee bıçaklıyoz falan,boğuyoz.Aaa o da ne ışık belirdi Joel mutlu gözüküyor,büyük metafor kimse anlamaz burayı.Tamam intikama gerek yok hadi git, 2 parmağımda senin olsun hatıra kalır.Ellie intikam almasın çok kötü bir şey Abby alsın.O da zaten pişman metaforlarda gördük.Oyunun genel akışı böyle arkadaş,muazzam bir oyun ama çoğu yer boş.

Hikayenin çıkış noktası çok iyi değil bildiğin klişe. Böyle bir evrende zaten herkes birbirini götürüyor, o zaman bu evrende sınırsızca intikam hikayesi yazabilirsin. Bu dünyanın bir diğer tarafına da bak, hükümetler, birleşmiş milletler, bilim adamları bunlarla alakalı bilgiler ver. Bütün o grupların ne olduğunu, köle tacirlerinin o insanları kime niye sattıklarıyla ilgili bilgi ver. Bu kadar vahşileşmiş bir ortamda sen iki kişinin intikam hikayesini anlatıyorsun. Ellie o durumu öğrendikten sonra o aşıyı üretebilecek bilim adamlarının da peşine düşebilirdi mesela, bu ne kadar güzel bir hikaye olurdu yaz bunun üstüne araya da sıkıştır Abby'nin intikamını bunu yapamıyor musun? Ne kadar güzel bir evren yapmışsın ama sen kalkıp o evrendeki iki karıncayla uğraşıyorsun. Enteresan yav!