En basitinden Oppenheimer'ın pratik efekt takıntısı özellikle atom silahının tasvirini çarpıcı olmaktan ve Edward Teller'ın asla önü alınamaz zincirleme reaksiyon ve tamamen yeni bir pencere açan yok edici fırsatların gelişimi konusunda, insanın her zaman bir yok etme arzusuna sahip olduğu konusunda aslında "haklı olduğu" gerçeğini hissettirmekten çok uzak kıldı. Büyük bir potansiye sahip olabilecek film Oppenheimer'ın sanrılarıyla ve fiziksel fenomenlere dair bir takım yavan görsellerle sınırlandı. Burada Oppenheimer - bence ahlaksız birisi olmasına rağmen - gerçek aşkına ulaşamamış veya onu bir türlü bulamamış bir çeşit çelişkili trajik figürden, büyük bir ahlaki ve vicdani sorumluluk üstlenen bir kara şövalyeden fazlası değil gibiydi. Bir yandan epey havada kalan ve ham duran ideolojik / siyasi göndermeler vardı. Buna mukabil Barbie'ye adanmış bir film - felsefi anlamda - daha iyi olamazdı. Barbie'deki ölüm - korkusu veya karanlığı veya anlamsızlığı - üzerine kurulan ve bu ölüm gerçeğiyle başa çıkabilmek için kadın erkek ilişkileriyle karakterize olmuş sosyal düzen ve söylem kılıflarına dayalı varoluşçuluk alt metni oldukça yerinde ve bir Barbie filmi için kesinlikle derindi. Hem de Oppenheimer'ın alt metinlerine meydan okuyacak kadar derin. Ne gördüğümü bilirim. Reklama göre yargı geliştirmem. Bilakis popüler ürünlerden genelde hazzetmem. Ama Barbie gerçekten sağlam bir film. Reklam bütçesi isterse bir devletin bütçesi olsun. Bu hiçbir şeyin göstergesi değil. Barbie kendi varsayılan kalibresini aşan bir film. Oppenheimer ise tersine, farz edilecek kalibresinin bir tık altında kalan, potansiyeline tam manasıyla erişememiş bir film (bence).