Mesela insanlar sevgilileri olunca,paraları olunca ,iyi bir işleri olunca ya da başka bir ülkede yaşamaya basladiklarinlarinda mutlu olacaklarini dusunuyurlar. Ne kadar depresyonda olursa olsunlar ilerde iyi olabileceklerine inanabiliyorlar ama bende bu olmuyor.
Şuan da öyle büyük bir sorunum olduğunu düşünmüyorum hastalık sinirlerimi bozuyor mu bozuyor ama bi o vardır o da çok büyük bir şey değil. Hastalık 3-4 senedir var zaten alıştım artık ayrıca ondan önceden suanki halimden çok farklı değildim zaten. Ama yok şu miktigim hayatından haz alamıyorum ve bu konuyu açma sebebime gelirsek hiçbir zaman alabileceğimi sanmıyorum. Hastalığım gecsin,para içinde kız içinde yüzeyim yine de mutlu olabileceğimi inanmıyorum.
Madem durum böyle niye intihar etmiyorsun diyo sorarsın ailem olmasa hatta annem olmasa(diğerlerinin çok umursayacagini sanmıyorum. Uzulurler tabi ama çok uzun sürmez) ciddi ciddi düşünürdüm. Müslümanım ve intihar edersem sonsuza kadar cehennemde yanicagima inanıyorum ama annem vefat etse sadece bunun beni durdurabilecegini düşünmüyorum. Yani kollarım bağlı malasef.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi T0uch -- 8 Aralık 2019; 0:54:37 >
Beni bu hayatta mutlu edebilecek tek şey ameliyat yardımıyla normal bir yüze sahip olmak. Bunu gerçekleştiremediğim sürece her zaman kendimden nefret edeceğim.
mutsuz gecen her sanıye her dakıkayı hıssederek yasamak ayrı korkutucu kendini öldürmek ayrı korkutucu arkanda psıkolojısı bozulmus bir aile bırakacaksın ahiretini riske atacaksın nereden geldıysem bu kalles dunyaya a.
Şoyle insanlara serotonin takviyesi yapabilseler direk beyine yerlestirip otomatik serotonin azalinca oradan dengelense yüzyılın buluşu olur.Zevk alamadiktan sonra ister paran olsun farketmez hersey bok gibi geliyor çünkü
Ben de intihar edeceğim de maçam yemiyor yoksa aileyi düşünmeymiş vs bunlar benim için önemli değil, aile değil mi zaten bu dünyaya getirip beni mahveden.
"siz çocuk yapın Allah verir" he verir nasıl veriyor böyle gökten rızık yağıyor.
Ahiret mahiret diye bir şey yok olm kendinizi de milleti de korkutmayın, tamamen rastgele bir hayat adalet vs. yok.
Şuan da öyle büyük bir sorunum olduğunu düşünmüyorum hastalık sinirlerimi bozuyor mu bozuyor ama bi o vardır o da çok büyük bir şey değil. Hastalık 3-4 senedir var zaten alıştım artık ayrıca ondan önceden suanki halimden çok farklı değildim zaten. Ama yok şu miktigim hayatından haz alamıyorum ve bu konuyu açma sebebime gelirsek hiçbir zaman alabileceğimi sanmıyorum. Hastalığım gecsin,para içinde kız içinde yüzeyim yine de mutlu olabileceğimi inanmıyorum.
Madem durum böyle niye intihar etmiyorsun diyo sorarsın ailem olmasa hatta annem olmasa(diğerlerinin çok umursayacagini sanmıyorum. Uzulurler tabi ama çok uzun sürmez) ciddi ciddi düşünürdüm. Müslümanım ve intihar edersem sonsuza kadar cehennemde yanicagima inanıyorum ama annem vefat etse sadece bunun beni durdurabilecegini düşünmüyorum. Yani kollarım bağlı malasef.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi T0uch -- 8 Aralık 2019; 0:54:37 >
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >