Teknoloji Haberleri
Aşağı Git
Tüm Forumlar
Konu Dışı / Off Topic
Konu Dışı
Yaş ilerledikçe yalnız ve asosyal olmak çok zor gelmeye başladı, herkeste öyle mi?
Bu konudaki kullanıcılar: 1 misafir, 1 mobil kullanıcı
35
Cevap 4070
Tıklama 12
Öne Çıkarma
Cevap 4070
Tıklama 12
Öne Çıkarma
-
Yaş ilerledikçe yalnız ve asosyal olmak çok zor gelmeye başladı, herkeste öyle mi?
| Herkeste öyle değil durum. Ama bahsettiğin durumu yaşayanlar olarak az sayılmayız. 20'li yaşlardan sonra ben de daha çok hissetmeye başladım. Dışarda samimi insanları görmek yalnızlığı daha fazla hissettiriyor. Dediğin durumu yaşamamak için instagramı sildim. Üniversite ise daha çok iç acıtıyor. Bu hayatı yaşamıyoruz ya da yaşamayı bilmiyoruz. |
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > Bu mesaja 1 cevap geldi.
|
Sosyal medya hesaplarını sil. Sosyal medya insanı delirtir. Zaten hepsi sahte o sosyal medyada "mutlu" pozları falan. Kendi hayatını yaşa, insan dünyaya kendi başına gelir ve kendi başına da ölür. Sosyal çevre falan hepsi para tuzağı. Kendin kendine yetmelisin. Yoksa kafayı yersin. Edit imla |
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Golden Unsullied -- 20 Haziran 2018; 15:46:23 >
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
|
@salih uçan vallahi kafayı yiyeceğim. adamların normal hayattaki sosyallikleri bir yana twitterda bile arkadaş ortamı kurup orada sanal bir ortam yaratıyorlar kendine. hatta reele bile taşıyorlar bunu. o kadar imreniyorum ki... ben kendimi twit atarken bile hayal edemiyorum, sadece takip ediyorum milleti. instagram da öyle. zaten tipsizin tekiyim, bu tiple senin neyine fotoğraf atmak espri kasmak geyik çevirmek... hayatı spec modunda takılıyorum. nereye kadar gidecek bilemiyorum bu ama bir gün bu hayata son vereceğim herhalde. beceremedim yani yapamadık normal insan gibi yaşamayı. |
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi birişeymidedi -- 20 Haziran 2018; 16:1:10 >
Bu mesajda bahsedilenler: @salih uçan
| Hangi üni ? hangi bölümde ? Okuyorsunuz hocan |
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > Bu mesaja 1 cevap geldi.
 Zaten bu halde olmamın ana sebeplerinden biri de rezalet eğitim hayatım. Keşke kendimi adayabileceğim, tüm vaktimi alacak zor bir bölümde okuyabilseydim. beni hayata tutundururdu. ne yazık ki tembel işe yaramaz adamın tekiyim., azıcık ders çalışabilsem her şey farklı olurdu. bu bölümü bile bitiremeyebilirim çünkü nefret ediyorum, kitabi açınca çıldıracak gibi oluyorum. |
Bu mesaja 1 cevap geldi.
Aslında yetiştirilme biçimi ve aileyle ilgili olduğunu düşünüyorum ben. Şahsen aile güvenini hiç bir zaman arkamda hissetmedim. Çekirdekte güçlü olamayan toplumsalda nasıl mutlu olsun. |
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > Bu mesaja 1 cevap geldi.
| Kardeşim öncelikle pozitif düşünmeye gayret et hedefler belirle sana iyi gelicek aktivitilere katıl, kurs gibi falan okuldaki hayatında bir kaç arkadaşın vardır onlara takıl bilgisayarı falan bir süre bırak sosyal olmaya çalış. |
Bu mesaja 1 cevap geldi.
%75 kendimi gördüm. |
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
Bu yaşıma kadar hiçbir işte çalışmadım elimden bir şey gelmez, benden ancak amele olur taşı, kaldır, bırak ancak bu kadar. bir insanın elinden hiç mi bir şey gelmez tek bir başarısımı olmaz ya. tamamen umutsuz vakayım. kurs murs işleri de çare değil yine yalnız olurum o sınıfta ortamda. ben insanlarla iletişim kurma arkadaş edinme yetimi kaybettim. herkese karşı soğuğum, hiçbir zaman muhabbet başlatan olmadım olmam da çok samimiyetsiz geliyor tanımadığın birinin yanına gidip sorular sorup konuşma başlatmak, kendimden tiksiniyorum gerçekten. hilkat garibesi gibi adamım aq yemin ediyorum dünyanın en boş insanı olabilirim, bu yaşıma geldim neyi bekliyorsam sanki ileride güzel şeyler olacakmış gibi. keşke şöyle 40-50 kişiye kadar bir bölümde okusaydım derse devamlılığın zorunlu olduğu. arkadaşlık doğal yollardan gelişirdi. sosyal fobisi anksiyetesi olan en mal adam bile samimi olamasa da en azından okul ortamında muhabbet ederdi insanlarla. o bile psikolojini diri tutardı. geçen sene hazırlanayım dedim sınava tekrardan ilk bir hafta bir şeyler yaptım sonra karamsarlığa düşüp elime bir kere bile kitap almadım. evde sınava tek başına hazırlanmak çok zor insanı yiyip bitiriyor. 2 kere girmiştim sınava zaten, çalışamayacağım belli mal gibi heveslenmiştim geçen sene, şimdi bunları yazarken kendime güldüm. zaten gururdan kibirden başarısızlığı kendime yedirememekten bu yaşıma kadar bir kere bile psikoloğa psikiyatriste filan gitmedim. aslında oraların müdavimi olmam lazdımdı bu depresyonla. hoş gitsem ne olacak onların bir şey bildiklerini düşünmüyorum o mesleğe saygım ve güvenim sıfır. belki şu kimyasallar filan bir işe yarar diye gururumu ayaklar altına alıp gitmeyi düşünüyorum son çare olarak. |
|
Klasik olacak ama sanirim evlenme zamanın gelmis Dogru duzgun uni secmezsen ortamin mortamin olmaz uni hayati cok onemli is hayatinda nerden dost bulacaksin bende baba zoruyla b.k gibi bir yerde okuyorum seni anlıyorum |
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı > Bu mesaja 1 cevap geldi.
benim ailem de 4 4 lük değildir ama onları mahcup ettiğim ve hayırlı bir evlat olamadığım için hatayı kendimde buluyorum. şuanki durumumdan da sorumlu tutmam kesinlikle, cahil gariban insanlar. benim bilincimin yarısında bile değiller onları niye mesul tutayım bu halimden. okul olayı benim bilinç altımda fazlaca yer etti o yüzden taktım ona ben. hayallerimi gerçekleştiremediğim için belki de, hep kendimi üstün gördüm, herkesi ve her şeyi küçümserim üstten bakarım. halbuki dandik okulda okuyup da hayatından memnun olanlar da var. ben de pekala öyle olabilirdim. mesela her sene başı kendimi motive edip derslere giderim ama kafayı yiyecek gibi olurum. sınıftaki aptalların soru soruşuna dünyanın en berbat esprilere gülüşüne bile takarım kafayı, içimden küfür ede ede ders arasını bekledim çıkmak için. onların vasatlığına sıradanlığına ayar oluyorum hayatta katlanamıyorum. |
|
Bu mesaja 1 cevap geldi.
| Kendimi gördüm. |
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
Evlenince is guc sorumluluk ev cocuk mocuk derken yıllarca kafani kaldirmadan calisip sorgulamiyorsun bu tarz seyleri |
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
|
Bence sizi hayata döndürecek kişiler anne babanız ve kendidiz. Anne babanız bir şey diyor mu ? Onlar ne yapıyor hayatlarında ? Kardeşiniz var mı ? Öncelikle farklı bir yerde yaşamaya başlayın değişikliği buradan başlatın. Para için burger king , MC Donalds a girin sonuçta lise mezunusunuz en az , burada rahatça çalışabilirsiniz.Konusmayi bilmeseniz bile buralarda sorun çıkacağını sanmıyorum. Onun dışında para biriktirin . İngilizce öğrenin , biriktirdiğiniz parayla yurtdışına çıkın . Böylece rahat bir nefes alırsınız . Ülkece zaten boğuk bir havanın içindeyiz . Baksanıza kedi köpek kesenler falan . Ülkenin insanıda kendisini iyi hissetmiyor tabi. Ben geçen yıl Ekim'de Paris e gitmiştim. Sürekli midesi bulanan biriyim sürekli stresliyim. Lakin Paris'e gitmek bana iyi gelmişti . Dışarı çıkıp bir şey yediğimde kendimi gayet rahat hissediyordum midem bulanmıyordu bu ülkedeki gibi . Yurtdışından geldikten sonra kendinize bir hedef belirleyin gerçekçi olsun . Spora başlayın , sağlıklı beslenin, su için . Dışarı çıkıp bisiklet sürün . Bakın bu forumda theologist nick'li birisi vardı . Etkinlikler düzenliyordu doğu ekspresi ile gezmek gibi . Buradan bile arkadaş edinebilirsiniz böyle etkinliklere katılarak. Gitmek zorunda olduğunuz (üniversite gibi) yerlerde arkadaş edinemiyorsanız grupları , etkinlikleri araştırıp katılın. Böylece sıfırdan hiç tanımadığınız insanlarla arkadaş olmaya başlayabilirsiniz. Güzel müzikler dinleyin . Size tavsiyem Frank Sinatra - September of my years albümünü dinlemeniz. Klasik müzik dinleyin . Bilgisayar başında çok vakit geciriyorsanız vaktinizi programlama veya c# gibi dilleri öğrenmeye ayırabilirsiniz. Önemli olan şey küçük bir cesaret sonrası gelecek zaten . Siz hiç bir şey yapmazsanız , önünüzede güzellikler gelmez. |
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > Bu mesaja 1 cevap geldi.
| Evlilik güzeldir evlen bekar kaldığın gunleri aramassin evde seni bekleyen bir eşin ve çocuklar var olduğu nu düşün |
< Bu ileti DH mobil uygulamasından atıldı > Bu mesaja 1 cevap geldi.
| Psikolog'a git hocam. Durum daha da vahimleşmeden. |
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > Bu mesaja 1 cevap geldi.
Oh be tek değilmişim ekleyin ist içi takilak  |
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
evlenmek için önce üniversiteyi bitiricen işe giricen sonra kızı bulucan. bu süreç basit değil. |
20 yaşından sonra işler değişti tek başıma kendimi ancak o kadar idare edebildim. 23-24 yaşına geldim tek bir arkadaşım yok, olanlarla da irtibatım kesildi yavaş yavaş. artık anladım ki insan sevmek sevilmek istiyor sosyal ortamı olsun istiyor. bu saatten sonra da olacağını sanmıyorum, berbat bir üni hayatım var bir kişiyi bile tanımıyorum zaten gittiğim de yok. bu hayat gerçekten çekilmez hale gelmeye başladı, önüm hiç parlak değil rezalet bir hayatım var ve değişecek gibi de görünmüyor. hiçbir konuda bir başarım yok hiçbir işte iyi değilim. elimden hiçbir iş gelmez. işin trajikomik tarafı da liseye kadar böyle değildim, tam tersiydim. hatta lisede bile bir nebze iyiydim, birkaç arkadaş vardı. ne olduysa liseden sonra oldu. hayata tutunacak tek bir dalım yok resmen ben böyle bir çöküş görmedim. eğitim hayatım iyi olsa bari ona tutunurdum ama o da yok, tam bir tembelim kendimi mahvettim. tam bir tipsize dönüştüm zaten o da ayrı bir dert, ergenken elim yüzüm daha düzgündü mutsuzluk beni çökertti. bi aynaya bakıyorum bir de eski fotoğraflarıma eski halim için neleri vermezdim... gören ne loser biri diyordur içinden eminim. ailem de benden bıkmıştır durmadan somurtan negatif enerji yayan başarısız bir adamı kim çocuğu olarak istesin..
ne doğru düzgün işim ne ailem olacak ileride adım kadar eminim. bir umut yaşıyoruz işte...
bu arada psikolojim hiç iyi değil hissediyorum yani. bir an çok mutluyum, planlar yapıyorum bunları uygularsam düzeleceğim en azından iyi bir iş güç sahibi olacğaım diyorum birkaç saat sonra ise dünyanın en mutsuz adamıyım. gün içinde duygu durumum çok değişiyor. son 4 5 yılda 1 hafta mutlu olduğumu hatırlamıyorum twitterda instagram insanların hayatlarına imreniyorum artık, eskiden kafayı takmazdım sosyal medyaya ama artık cidden büyük etki bırakıyor bende. bir de nerden rastladıysam bir kızı takip ediyorum yazdıklarını okudukca stalkladıkça etkilendim. aşk gibi değil sadece sohbet etmek arkadaş olmak isterdim yani onla. bu tip şeyleri forumda yazanları görünce ne mal insanlar var derdim şimdi aynı durumdayım. pc oyunları film dizi vesaire olmasa hepten kafayı yerim herhalde.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi birişeymidedi -- 20 Haziran 2018; 15:26:40 >