Evet beyler 20 yaşıma kadar bunu dert etmiyordum. pcye takılıyordum, ders kitap tv ıvır zıvır bireysel aktivitelerle bir şekilde avutuyordum kendimi. ne yapacağım sosyalliği arkadaşları diyordum. hatta çok da mutluydum lise günleri zaman bir şekilde geçiyordu, yalnız başıma bir şeyler yapmaktan hoşlanıyordum. arkadaşın sevgilin yok mu diye soran aileme ne yapacağım onları ben halimden memnunum diyordum, gerçekten de öyleydim yani.
20 yaşından sonra işler değişti tek başıma kendimi ancak o kadar idare edebildim. 23-24 yaşına geldim tek bir arkadaşım yok, olanlarla da irtibatım kesildi yavaş yavaş. artık anladım ki insan sevmek sevilmek istiyor sosyal ortamı olsun istiyor. bu saatten sonra da olacağını sanmıyorum, berbat bir üni hayatım var bir kişiyi bile tanımıyorum zaten gittiğim de yok. bu hayat gerçekten çekilmez hale gelmeye başladı, önüm hiç parlak değil rezalet bir hayatım var ve değişecek gibi de görünmüyor. hiçbir konuda bir başarım yok hiçbir işte iyi değilim. elimden hiçbir iş gelmez. işin trajikomik tarafı da liseye kadar böyle değildim, tam tersiydim. hatta lisede bile bir nebze iyiydim, birkaç arkadaş vardı. ne olduysa liseden sonra oldu. hayata tutunacak tek bir dalım yok resmen ben böyle bir çöküş görmedim. eğitim hayatım iyi olsa bari ona tutunurdum ama o da yok, tam bir tembelim kendimi mahvettim. tam bir tipsize dönüştüm zaten o da ayrı bir dert, ergenken elim yüzüm daha düzgündü mutsuzluk beni çökertti. bi aynaya bakıyorum bir de eski fotoğraflarıma eski halim için neleri vermezdim... gören ne loser biri diyordur içinden eminim. ailem de benden bıkmıştır durmadan somurtan negatif enerji yayan başarısız bir adamı kim çocuğu olarak istesin..
ne doğru düzgün işim ne ailem olacak ileride adım kadar eminim. bir umut yaşıyoruz işte...
bu arada psikolojim hiç iyi değil hissediyorum yani. bir an çok mutluyum, planlar yapıyorum bunları uygularsam düzeleceğim en azından iyi bir iş güç sahibi olacğaım diyorum birkaç saat sonra ise dünyanın en mutsuz adamıyım. gün içinde duygu durumum çok değişiyor. son 4 5 yılda 1 hafta mutlu olduğumu hatırlamıyorum twitterda instagram insanların hayatlarına imreniyorum artık, eskiden kafayı takmazdım sosyal medyaya ama artık cidden büyük etki bırakıyor bende. bir de nerden rastladıysam bir kızı takip ediyorum yazdıklarını okudukca stalkladıkça etkilendim. aşk gibi değil sadece sohbet etmek arkadaş olmak isterdim yani onla. bu tip şeyleri forumda yazanları görünce ne mal insanlar var derdim şimdi aynı durumdayım. pc oyunları film dizi vesaire olmasa hepten kafayı yerim herhalde.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi birişeymidedi -- 20 Haziran 2018; 15:26:40 >
Kardeşim yazdıklarım sana şaka geliyor herhalde. Böyle bir insan ne yapsın kendiyle barışık mutlu bir şekilde hayatına devam mı etsin.
24 yaşında hayatında hiçbir başarısı olmayan, bütün gün evde pinekleyen, aylardır evinden 100 metreden fazla uzaklaşmayan, tek bir sevgilisi olmamış, ne arkadaşı ne dostu olan, sohbet muhabbet edeceği samimi insan sayısı 0 olan, amip gibi asalak gibi yaşayan biri sempatik mi olur iğrenç olur? Ben bu özelliklere sahip birisini görünce tiksintiyle karışık acıyorum. E haliyle kendime de farklı davranamam. Gerçekten insanlığın çukurundayım dibindeyim. ne kendime ne çevreme faydam var, olacak gibi de durmuyor.
Alıntıları Göster
hocam öyle düşünmeyin.Eli kolu sakan insanlar var sizin memnun olmadığınız hayata özenen tonla insan var.suriyedekileri düşünün yatacak yerleri bile yok.şu video bu durumu daha iyi açıklayamazdı sanırım
20 yaşından sonra işler değişti tek başıma kendimi ancak o kadar idare edebildim. 23-24 yaşına geldim tek bir arkadaşım yok, olanlarla da irtibatım kesildi yavaş yavaş. artık anladım ki insan sevmek sevilmek istiyor sosyal ortamı olsun istiyor. bu saatten sonra da olacağını sanmıyorum, berbat bir üni hayatım var bir kişiyi bile tanımıyorum zaten gittiğim de yok. bu hayat gerçekten çekilmez hale gelmeye başladı, önüm hiç parlak değil rezalet bir hayatım var ve değişecek gibi de görünmüyor. hiçbir konuda bir başarım yok hiçbir işte iyi değilim. elimden hiçbir iş gelmez. işin trajikomik tarafı da liseye kadar böyle değildim, tam tersiydim. hatta lisede bile bir nebze iyiydim, birkaç arkadaş vardı. ne olduysa liseden sonra oldu. hayata tutunacak tek bir dalım yok resmen ben böyle bir çöküş görmedim. eğitim hayatım iyi olsa bari ona tutunurdum ama o da yok, tam bir tembelim kendimi mahvettim. tam bir tipsize dönüştüm zaten o da ayrı bir dert, ergenken elim yüzüm daha düzgündü mutsuzluk beni çökertti. bi aynaya bakıyorum bir de eski fotoğraflarıma eski halim için neleri vermezdim... gören ne loser biri diyordur içinden eminim. ailem de benden bıkmıştır durmadan somurtan negatif enerji yayan başarısız bir adamı kim çocuğu olarak istesin..
ne doğru düzgün işim ne ailem olacak ileride adım kadar eminim. bir umut yaşıyoruz işte...
bu arada psikolojim hiç iyi değil hissediyorum yani. bir an çok mutluyum, planlar yapıyorum bunları uygularsam düzeleceğim en azından iyi bir iş güç sahibi olacğaım diyorum birkaç saat sonra ise dünyanın en mutsuz adamıyım. gün içinde duygu durumum çok değişiyor. son 4 5 yılda 1 hafta mutlu olduğumu hatırlamıyorum twitterda instagram insanların hayatlarına imreniyorum artık, eskiden kafayı takmazdım sosyal medyaya ama artık cidden büyük etki bırakıyor bende. bir de nerden rastladıysam bir kızı takip ediyorum yazdıklarını okudukca stalkladıkça etkilendim. aşk gibi değil sadece sohbet etmek arkadaş olmak isterdim yani onla. bu tip şeyleri forumda yazanları görünce ne mal insanlar var derdim şimdi aynı durumdayım. pc oyunları film dizi vesaire olmasa hepten kafayı yerim herhalde.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi birişeymidedi -- 20 Haziran 2018; 15:26:40 >