+ Olarak Joel senin babanı senin gözünün önünde öldürmedi abby. Kafasına golf sopasıyla vurmadı ve yancıları cesedine tükürmedi...

Joel’in ölümü, Tommy’nin felçli kalması vs. Bunlar bana tüm duyguları geçirdi... Kesinlikle Joel’in ölümü için kızgın değilim. Ellie’nim giden parmaklarına daha çok üzüldüm. O gitarı da geride bırakıp herşeyi kabullenişi varya.

Oyunun finalini sonunda ben de gördüm, ister istemez bir rahatlama geldi, 2 aydır spoilerlardan kaçmak, insanların yorumlarını dinleyememek sıkıntılı bir durumdu.


Öncelikle baştan belirtmekte yarar var, bunlar benim fikirlerim, benim anladıklarım.


Spoiler olarak belirtiyorum yine ama bitirmeyenler okumasın, direk sonlara doğru spoiler içeriyor bu yazı.


Net olarak diyebilirim ki bırakalım oyunları, hiçbir film veya dizide görmediğim anlatıma sahipti, her şeyi ile duygusal bir oyundu, etkileyici ve düşündürücüydü.


İlk başta kötü lanse edilen, fakat sonradan derdini anladığımız bir karakterle olaylara farklı bir bakış açısı sağlamak fikir ve anlatım olarak çok başarılıydı benim için.


Hatta Ellie ile tiyatroda mücadele ettiğimiz sahnede her iki tarafında çok haklı olduğunu hissediyorsun, bunu istemeyenler olabilir ama hissediyorsunuz, Abby'nin de haklı olduğunu hissediyorsunuz ve Ellie'yi öldüresiniz geliyor.


Abby özünde iyi birisi ancak yaptığı kötü şeylerinde cefasını çeken biri, Joel'i öldürdü, arkadaşlarını ve sevdiği kişiyi kaybetti, bir çok bedel ödedi, Lev ve Yara'yı geri gidip kurtarması, uykusunda kabus görmesi de bundan kaynaklı biraz.


Şimdi Abby'i öldüremedik diyenler var, intikam böyle olmaz diyenler var, Ellie her ne olursa olsun intikamı sonuna kadar aldı, tabiri caizse hepsinin içinden geçti, ne demişti? "Hepinizin ******* koyacağım" demişti, bunu da yapıyor.


Tommy, kardeşinin yüzüne tüküren adamın kafasını deldi.


Ellie kendisini orada tutan Nora'yı boruyla özleştirdi, Mel'i, Owen'ı hepsini öldürdü, daha bir çok WLF üyesini öldürerek katliam yaptı adeta.


En nihayetinde Abby bizimle karşılaştığında Dina ve Ellie'yi öldürecekken Lev olaya dahil olup onu durdurdu, Ellie, "O hamile" derken, "İşte ne güzel" diyerek gönderme de bulunup orada bunları lime lime kesecekken yapmadı, artık her şeyin intikamla bir ilgisi olmadığını kavramaya başlamıştı, çünkü şiddet şiddeti doğururdu, bunu daha iyi anlıyordu artık, hele ki Lev ile de yakın bir bağ kurmuşken...


Ellie ise geçmişini unutmaya çalışsa bile unutamıyordu, kabuslar ve halisinasyonlar görüyordu, gelinen nokta onu bu hale getirmiş, bir çok şey yaşamıştı, intikam sözünü yutmayıp, o dünyada kalan tek sevdiği kişi Dina'yı karşısına alıp, "Bunu yapmak zorundayım" demesi Joel'e olan bağlılığını sonuna kadar hissettiriyordu...


Abby'nin ise Ellie'ye dediği en son şey, "Karşıma çıkarsan seni öldürürüm" olmuştu.


Onu öldürmek için gitti ve sonunda buldu, fakat bitkin ve yaralı bir şekilde zayıf olan Abby, kendisinden çok Lev'i düşünüyordu, Ellie'nin ne yapacağını dahi umursamadı, artık bir çok şeyi kaybederek bedelini ödemişti ve hayata başka bir bakış açısıyla bakıyordu Abby..


Ellie ona, "Gidemezsin" dedi, kendisiyle dövüşmesi için zorladı ve Lev'i kullandı, evet, Lev'i kullandı, çünkü Abby, Lev'e kendi hayatından daha çok önem veriyordu, onu kaybetmek istemedi, onlarca arkadaşından geriye kalan tek kişi sadece Lev kalmıştı, onu da kaybedemezdi, dövüşü kabul etmek zorunda kaldı ve Ellie'nin kafasında bazı şimşekler çakmaya başladı..


Onu öyle gördü, düşündü ve düşündü, fakat bir yandan öldürmeyi kafasına koymuştu, dövüşmeye devam etti, bıçağı omzuna soktu, hâla kararsızdı, sadece Abby ile değil, aynı zamanda kendi içerisinde de çatışıyordu, fakat yapmadı, yapamadı.


İşte böyle karmaşık ve doğal bir karakter anlatımına sahip Part II, neden intikam almadı değil, bu basit bir oyun olsaydı evet intikamı alabilirdik, fakat böylesi daha anlamlı, daha gerçekçi olmuş bana göre. Ki intikamı sonuna kadar aldık aslında, sadece bazıları tatmin olamamış.


Abby perişan halde fakat değişerek oradan çekti gitti, ama o da çok şey yaşadı, Joel'i öldürmemeliydi, bu hayatının daha da mahvolmasına ve yakınlarını kaybetmesine sebebiyet verdi.


Ellie ise Jackson'da nihayet yakaladığı huzuru Joel'in ölümünden sonra geri alamadı, çok şeyler yaşadı, kayıplar verdi, artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.
Hikaye için puanlama yapmam gerekirse 10 üzerinden 9.5 veriyorum, tek eleştirebileceğim kısım Joel'in hızlı ölmesi, yani daha duygusal, daha etkileyici bir son kurgulanabilirdi. Bunun dışında yine aynı sahne için bir şeyi tebrik etmek istiyorum, oradaki sesler, pompalıyla ayağımız vurulur vurulmaz gelen iç burkan sesler ve o çaresizlik, Ellie'nin umutsuzca Joel'e yakarışları, kamera açıları, anın şiddeti ve tepkiler her şeyiyle muazzam çalışılıp emek verilmiş bir sahneydi, sadece daha uzun tutulabilirmiş diye düşünüyorum.


Gitar sahneleri yine çok hoştu, Take a Me parçası iyiydi, Jeneriğin sonunda Ashley Johnson ve Troy Baker'ın "Wayfaring Stranger" parçasını söylemeleri son bir güzel tat bıraktı yine ben de.


Hikayede daha sevdiğim çok özel anlar vardı, replikler vardı, onları es geçiyorum, yazsam nutuk olur, sizi de soğutmayayım yazıdan :)


Hikaye haricinde hiç konuşmadım çünkü en çok eleştirilen kısım hikaye ve karakterlerdi.


Genel olarak Part II,


Atmosfer/Ses Tasarımı..


Grafik/Animasyon olarak aşmış gitmiş, oynanış mükemmel, düşman yapay zekalar Part II haricinde oynadığınız hiçbir oyunda göremeyeceğiniz insancıl bir davranışa sahip, animasyonlar ilmek ilmek işlenmiş, sadece bir kere göreceğimiz animasyon detayı için aylarca uğraşılmış, yine ünlü mükemmel ötesi halat mevzusu var, Naughty Dog'un oyun boyunca sadece 6 - 7 yerde kullanmak için getirdiği halat sistemindeki teknolojiyi Ubisoft gibi büyük AAA oyun yapan firmalar ana mekaniği halat olan oyunlarında bu seviyenin yarısında bir fizik ve mekanik getiremezlerdi, sanırım bu ne denli bir delice iş başardıklarını özetler.


Yine daha önce hiçbir oyunda görmediğim kan akışı mevcut, kanlar bir oyunda yuvarlak şekilde olur ve en fazla 10 saniye içerisinde akma durur, ama işte bu durum Part II için geçerli değil, ilk oynarken şoka uğradım resmen, dakikalarca kanın akışını izleyebilmek, zemine göre yansımaların ve şekil değişkenliğinin olması, şekillerin çok doğal ve çeşitli hissettirmesi deli işi.


Yine pusuda bekliyorum mesela, tabancam vardı ve cam kenarındaydım, uzun namlulu tüfeğimi elime aldım, aldığım gibi tüfek büyük olduğu için cama değdi ve cam patladı, yuh dedim Naughty Dog sen ne yaptın, esasen etkileşime bile girmedim direk olarak, yani oyunun mekaniğinde böyle bir şey yok, adamlar onu bile hesaplamış.


Velhasıl kelam detayların ve ince işçiliğin hepsini anlatmak mümkün değil, ilmek ilmek işlenmiş bir oyun var karşımızda.


Combat, Animasyonlar arası geçişteki yumuşaklık, Teknik detaylar, kullanılan yeni teknolojiler, Sunum kalitesi, Müzik seçimleri, kamera açıları, Hikaye anlatımı, oyunun vermek istediği mesaj ve her şeyin tek birisi etrafında dönmediğini, dönmeyeceğini gösteren bir yazım ve fikir, Ses tasarımları, insanı büyüleyen eşsiz atmosfer, ilk oyuna kıyasla daha tedirgin edici korkunç ve tehlikeli resmedilmiş hastalıklılar, silah ve karakter gelişimleri vs. derken her şeyiyle muazzam bir oyundu.


Müthiş bir deneyimdi benim için, hikayesi daha farklı olabilirdi, ama bu demek değil ki senaryodan zevk almadım/sevmedim. Hikayeyi çok iyi dinledim, anladım ve sevdim.


Neil Druckmann'ı zaten takdir ediyordum, artık daha da başarılı buluyor ve saygı duyuyorum, gerçekten sevilir sevilmez tartışılır ancak farklı bir fikirle, ilginç bir bakış açısıyla yapmış Part II'yi, çok cesaret işi olduğu aşikar.


Her neyse, 6.5 yıl gece/gündüz beklediğim, tabiri caizse hayallerimi süsleyen bu Sanat Eserini hayatım boyunca unutamayacağım bir haftayla sona erdirdim.
Bana çok güzel duygular yaşattı, sonunda bitmesi ben de burukluk yaşattı, boşluğa düşürdü, sanırım 2 - 3 güne geçer :)


Eminim oyunu bitiren ve benimle aynı duyguları paylaşan arkadaşlar vardır, oyunu sevmeyenlere saygı duyuyorum, neden sevmediklerini de anlayabiliyorum. Ben sevdim, bunun için mutluyum, hayal kırıklığı yaşamadığım için mutluyum, oyundan umduğunu alamayan ve hayal kırıklığı yaşayan arkadaşlar için de üzgün olduğumu belirtmem gerekiyor, cidden sizi de çok iyi anlıyorum.


Puanım naçizane 95/100


Herkese iyi forumlar

oynanış ,vurus hissiyatı ,mekanlar,grafikler ve özellikle de ortam sesleri cok çok iyi bayıldım.Detaylara önem verilmiş .Yalniz çoğumuzun aradığı hikaye yavan kalmış,yavan kalan hikayeyide icsellestiremiyorsunuz.Karakterleri ilk oyun gibi benimseyemiyorsunuz özellikle yan karakterler çok silik oyun bitince hafızanıza ilk oyun gibi kazinmayacak.Sadece oyun gözüyle bakarsanız mükemmel bir oyun fakat last of us gözünden bakarsanız bana göre sınıfta kalıyor.