quote:

Orijinalden alıntı: hamza5806

Bende de var bu

Hayatım boyunca tek bir antidepresanin yarisini içtim bir daha da icmedim

Antidepresandan degil yani

Muhtemelen benim gibi zor bir hayatin oldu cok fazla korktun ezildin hirpalandin bu yuzden yeni bardaga koyulmus kola gibi surekli tepkime halindesin hep tetiktesin kafanin icinde bir ses sunu tekrarliyor=tehlike var tehlike var...

quote:

Orijinalden alıntı: hamza5806

Allah yardımcımız olsun kardesim

Nazi kampindan cikip hayat dolu olanda var

Sumuklu bir kiz bakmiyor diye hergun foruma konu acip aglayan da

Göreceli bu isler

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: Treth

İç sıkıntı demeyelim de biraz yalnızlık diyelim buna.

< Resime gitmek için tıklayın >


Belki on binlerce kez destek veren oldum. Yani sonuç olarak hep yapabileceğim bir şey vardı hepte yaptım. Pişman filan değilim aksine memnunum bu durumdan dolayı gücüm yetiyor ki başkasına bir şekilde yardımcı olabiliyorum. Bu iyi bir şey bana göre.

Ama insan olmamın doğası gereği bazen de el uzatanın yerinde olmam gerekiyor. İşte o noktada yalnızlık başlıyor. Çünkü benim çevremde ben zorda kaldığım zaman bana destek olmaya gücü yetecek kimse yok. Kısacası kimse beni teselli edemez. Kimse beni teselli edemeyeceği için bazen yalnız kaldığımı düşünüyorum.

Yaşamak için zor yolu seçtim. Normalde normal olması gereken her şeyi benimsedim. Tabi şimdi yazıldığı zaman yada dile getirildiği zaman " ne var bunda zaten bunlar olması gerekenler " diye düşünüyor genelde insanlar ama ben hem gözlem yeteneği oldukça iyi biriyim hem de hayatım boyunca o kadar çeşitli ortamları tecrübe ettim ki ciddi ciddi acaba göremediğim bir çeşit kaldı mı tecrübe etmediğim bir olay kaldı mı diye düşündüğüm oluyor bazen. Gözlem yeteneği ve çeşitlilik birleşince elde ettiğim tecrübeye dayanarak şunu söyleyebilirim ki "Normal olanı benimsemek ve icara etmek normal olsa da gerçek hayatta büyük oranda bu yaşanmıyor"

Yani demek istediğim birisi size ben normalde olması gerekenleri yapıyorum diyorsa anlayın ki o insan zor yoldan ilerliyor. İlk anda düşündüğünüz gibi " ne var bunda bu zaten olması gereken değil mi " diye düşünmemek gerek.

Öncelikle insanları ikiye böldüm. İyi ve kötü olarak. Nitelikleri de ikiye böldüm iyi ve kötü olarak. İyi ne varsa hepsini prensip haline getirdim ve sonra bir kapalı kutu gibi bunların dışında hiç bir şeyi kabullenmedim. Normal insan doğasında sadece siyah ve beyaz olmaz. İnsan hayatı genellikle gri tonlarını tercih eder.

Mesela suça karşısındır. Ama ailenden biri suç işlediği zaman bunu bir şeylerin arkasına tıkıştırıp onu korumaya çalışırsın çünkü kardeşindir. Bu gridir. Bende bu gri bulunmaz kardeşim bile olsa idam ipini kendim çekerim bunu prensip edindim.

Böyle olunca da hayat çok zor oldu. Çok zor bir hayat olunca çevrendeki insanları filtrelemeye başlıyorsun. Senin prensiplerine uyanlar ve uymayanlar. Çünkü hayatında senin prensiplerine uygun olmayanlara bir yer varsa bu gri demektir. Ama benim zaten en başından kendim için oluşturduğum yaşam tarzında griye yer yok. Bu iki yüzlülük olacağı için buna uymayan herkesi dışladım.

Buda yalnızlık demek.

Daha sonra olaylara bakış açımda bu hayat felsefesinden nasibini aldı. Olaylara bakış açım nedenlere ve etkileyen faktörlere bahane gözü ile bakmaya başladı. Örnek vermek gerekirse Türkiye deki en yaygın konu. Atatürk'ü sevenler ve sevmeyenler mesela. Ben Atatürk konusunu ele aldığım zaman vatanı kurdu duygusal bağlamda sevmemiz ve minnet duymamız gerken kişi diye düşünmüyorum. Olaya bakış açım farklı bir duruma evrildi. Şu şekilde ele alıyorum. Kendi idealleri olan bir asker. İdealleri uğruna bir devrim gerçekleştirdi ve başarılı oldu. Başarılı olduğu için kahraman. Devrim başarısız olsaydı en büyük hain ilan edilecekti. Klasik bir sonuç tarihte binlercesi var. Griye yer olmayınca durum bu oluyor. Olaya sadece siyah veya beyaz olarak bakıyorsun.

Tarihi olaylarda tüm devrimcilere ve devrim girişiminde bulunup başarısız olanlar için ortada olan iki sonucu ele alıyorsun biri beyaz diğeri siyah. Y aöyle olacaktı yada böyle olacaktı diyorsun ve konu senin için kapanıyor. Geri kalan söylenen her şey benim için bahaneler dizisi olarak görünmeye başlıyor.

Tabi bu fikir bu ülke içinde zehir gibi. Dile getirdiğim an büyük kitlelerin düşmanlığı kazanılıyor. Çünkü sonuçta milli kahramandan söz ediyoruz. Nasıl bu kadar basite indirgenebilir.

Buda başka bir yalnızlık çeşidi.


Kısacası ben bir çok eylemde yalnızım Bu herkesin bildiği çeşit bir yalnızlık değil. Etrafında insanlar olması ile sevgilin olması ile ailen olması ile çözülebilecek bir şey değil.

quote:

Orijinalden alıntı: Mazotçu

benim gibi 7-8 sene aynı antidepresanı kullanmış olan arkadaşım var mı. bir şeyler sormak isterim.