Merhaba arkadaşlar, Yaklaşık iki yıldır kafamı meşgul eden, sürekli düşündüğüm ve düşünmekten yorulduğum bir süreç yaşıyorum. Buraya yazmaktaki amacım hem içimi dökmek hem de fikirlerinizi almak. Maalesef psikolog fiyatları çok yüksek ve derdimi paylaşabileceğim bir arkadaş ortamım yok.
2023 Mayıs ayında Almanya'ya gitme fırsatım oldu, ancak o dönem şartlar bana uygun gelmediği için teklifi kabul etmedim. Bunun yerine yakın bir arkadaşımın gitmesine vesile oldum. O günden bu yana, gidip gitmeme konusunu sürekli düşünüyorum. Bu süreçte birçok kişiyle konuştum ve iş imkanları buldum, ancak korkularım yüzünden ya vazgeçtim ya da hiç anlaşmaya varamadım.
Sonunda gitme fikri ağır bastı ve denklik işlemlerimi tamamladım. Şimdi eskiden tanıdığım ve güvendiğim bir abimle anlaştım; evrakları yolladım ve şu an sürecin sonuçlanmasını bekliyorum. Ancak hâlâ içimde bir "konfor alanını terk edememe" durumu var. Gitmek gözümde çok büyüyor, ama burada kalırsam hiçbir şeyin değişmeyeceğini de biliyorum. Eşim ve çocuklarım bu duruma uyum sağlayabilir mi, bunu başarabildiklerini görebilecek miyim, diye endişe içindeyim.
Kısacası, bir yandan deli gibi gitmek, bu ülkeden kendimi ve ailemi kurtarmak istiyorum; diğer yandan, buna cesaret edecek gücü kendimde bulamıyorum. Yaşadıklarım normal mi, yoksa ben mi her şeyi çok abartıyorum, emin değilim.
Çok normal hocam. İnsan yeni bir yere gideceği zaman ve bu yer dilini, kültürünü bilmediğin, yol iz bilmediğin bir yer ise seni tedirgin etmesi normal. Ancak birde şöyle düşün. Bu sen gittikten sonra maksimum 3 ay sürecek. Sonra sisteme ayak uyduracak ve rahatlayacaksın. Önceliğin ailenin tedirginliğini almak. Sen eğer aileni rahatlatırsan sende rahatlarsın. O zamana kadar da herşey oturmuş olur.
Düzeni baştan kurmak zordur ama "ailem yapabilir mi" sorusunu hiç kafana getirme. 1 3 ay arası tabii ki zorlanacaksın ama sonrası gelecek. Ayrıca oraya gittiğinde, cemaatlerden falan uzak dur.
Madem iş imkanı mevcut, şartları da iyiyse gözünü kapatıp dene yoksa hayatın boyunca hep içinde bir yara olarak kalır, sürekli gitseydim nasıl olurdu, şimdi nasıl bir hayat yaşıyordum diye için içini kemirir o yüzden imkanın varsa git, dene, yaşa ve her şeyi yerinde gör. Her şey yolunda gider ve orada yaşamayı seversen kalır hayatının kalanını orada geçirirsin ama yok hiç beğenmedim, alışamadım, şartlar hiç öyle anlatıldığı gibi değilmiş dersen de döner burada yaşarsın ama en azından artık aklında gitsemiydim, gitsem ne olurdu sorusu olmaz.
Kendin söylemişsiz zaten konfor alanından çıkıp az zorluğa göğüs germekten korkuyorsun, yaşında gençse bırak yaşanacaklar yaşansın, biraz mücadeleye hazırlan, hepsi zamanı geldiğinde deneyim olarak cebinde kalacaktır.
Arkadaşlar yorumlarınız için teşekkür ediyorum. Yaklaşık 6 aydır Almanyadayım ve düşündüğüm kafama taktığım ne varsa boş olduğunu gördüm. Burada hayat kesinlikle beklediğimden daha iyi çıktı. Düzenimi kurdum gelecek ay ailemi yanıma alacağım.
Dunyanin sonu degil hocam, sana bunu Turkiyeden ciktiktan sonra 3 farkli ulkede sifira yakin (cebimde 500 euroyla) basladim hayata. Sakasiz soyluyorum bunlari, ben yurtdisina tek basima ilk ciktigimda tuttugum odada hic bir sey yoktu. Bak yatak bile yoktu 3 gun sonra ikinci el yatak aldim sokakta tasiya tasiya getirdim odaya. 5 euroya masa buldum onu getirdim de masam oldu. Donup baktigimda o gunler beni bugune getiren gunler. Konfor alanindan cikmadan insan gercek potansiyelini goremiyor. O zorluklar ustesinden gelindigi zaman insani buyutup olgunlastiriyor. Eger bir sorun olursa sor hocam Almanya'da yasiyorum ben de su an son 4 yila yakindir.
Yaklaşık iki yıldır kafamı meşgul eden, sürekli düşündüğüm ve düşünmekten yorulduğum bir süreç yaşıyorum. Buraya yazmaktaki amacım hem içimi dökmek hem de fikirlerinizi almak. Maalesef psikolog fiyatları çok yüksek ve derdimi paylaşabileceğim bir arkadaş ortamım yok.
2023 Mayıs ayında Almanya'ya gitme fırsatım oldu, ancak o dönem şartlar bana uygun gelmediği için teklifi kabul etmedim. Bunun yerine yakın bir arkadaşımın gitmesine vesile oldum. O günden bu yana, gidip gitmeme konusunu sürekli düşünüyorum. Bu süreçte birçok kişiyle konuştum ve iş imkanları buldum, ancak korkularım yüzünden ya vazgeçtim ya da hiç anlaşmaya varamadım.
Sonunda gitme fikri ağır bastı ve denklik işlemlerimi tamamladım. Şimdi eskiden tanıdığım ve güvendiğim bir abimle anlaştım; evrakları yolladım ve şu an sürecin sonuçlanmasını bekliyorum. Ancak hâlâ içimde bir "konfor alanını terk edememe" durumu var. Gitmek gözümde çok büyüyor, ama burada kalırsam hiçbir şeyin değişmeyeceğini de biliyorum. Eşim ve çocuklarım bu duruma uyum sağlayabilir mi, bunu başarabildiklerini görebilecek miyim, diye endişe içindeyim.
Kısacası, bir yandan deli gibi gitmek, bu ülkeden kendimi ve ailemi kurtarmak istiyorum; diğer yandan, buna cesaret edecek gücü kendimde bulamıyorum. Yaşadıklarım normal mi, yoksa ben mi her şeyi çok abartıyorum, emin değilim.
< Bu ileti Android uygulamasından atıldı >