Ben açıkçası demek istediğinizi hiç ama hiç anlamadım. Başta Ellie, Tommy'yi arıyordu. Sniper la ortalığı velveleye verenin Tommy olduğu oyunda da söyleniyordu. O bölümden önce Ellie'nin çocukluğuna dönüp Tommy ile sniper atışları yapıyoruz, bu bölüm de sonraki bölüme bir geçiş hazırlığıydı. Hepsini geçtim sonrasında Abby ile olan sekanslara dönüyoruz ve Abby ile Tommy karşı karşıya bile geliyor zaten Tommy, Manny'yi vuruyor sonra onu kovalıyoruz vs. o bize ateş ediyor biz kaça kaça kovalıyoruz. Ve Tommy'nin yüzünü bile görüyoruz. Sonra Tommy ile Abby birbirine giriyor. Ve Tommy’yi denize atıyoruz. Sanırım oyunun o kısımlarını oynamadınız yoksa o kişinin Tommy olduğunu anlamamanız gerçekten mümkün değil?

İntikam uğruna, keskin nişancı Tommy'nin gözünü kaybetmesi, gitar çalan Ellie'nin parmaklarını kaybetmesi de ince düşünülmüş detaylardı. Abby'de Joel'dan aldığı intikamın sonucunda bütün arkadaşlarını kaybederek daha büyük acılar çekti. Hikayedeki en aklı başında olgun karakter Dina'ydı.

Oyunun yarısının Abby ile oynatılması tamamen gereksiz olmuş, daha yeni gördüğümüz bir karakteri hemen bu denli oyuncuya sunmak çok riskli bir işti ve bu tutmadı.
Herkes daha farklı senaryo bekliyordu tabi ama bu kadarını beklemiyorlardı.
Senaryoda anlatılmak istenileni sunmuşlar tabi, her iki taraftan bakmayı, objektif olmayı v.s fakat önceki oyundan bam başka bir olaya atladıkları için çoğu kişi buna ısınamadı.
Herkes Joel ve Ellie ilişkisi bekliyorlardı ters köşe yaptılar.
Joelun yalanı açıklaması ise çok beklenilen gibi olmadı orası da ayrı tabi.

Meslea Abby’ye o kadar uyuz olmuştumki ona rağmen son sahnede bilerek Dodge yapmadım ellie ile, bi kaç tane de o yesin haketti şimdi dedim. Neil Druckman hedefine ulaştı yani adam oyuncuya karakterlerde ki psikolojiyi geçirdi diye düşünüyorum

oyunu oynayıp bitirdim. ekşi'de yazılanları okuduktan sonra burada da negatifliğe boğulacağımı sandım ama sanırım beğenenler çoğunlukta burada.

insanların neden beğenmediğini anlayabiliyorum. ilk oyunda verilen tüm duyguların yokedilmesinin bu kadar kısa sürmesi ve devamında bambaşka hislerle oynanan neredeyse mekanikler dışında ilk oyunla alakasız bir oyun olmuş bu.

ben gerçekten beğendim. nefret ve mutsuzluğu çok içten bir şekilde hissettim ve ending credits bölümünde un çuvalı gibi hareketsiz tepkisiz kaldım uzun bir süre. wayfaring stranger'da troy baker'ın sesini duyana dek. orda da iyice çöktüm.

oyunda en ufak bir karakter gelişimi yok ve hikayenin ilerleyişi karakterleri ileriye değil geriye götürüyor adeta. kaotikleştiriyor, akıl sağlığıyla oynuyor insanların.

siyahla beyazın olmadığı komple griden oluşan güzel bir dünya yaratılmış. sevdiğimiz insanların kötü, sevmediğimiz insanların iyi yanları zorla gözümüze sokulmuş. empati yapmamız için ellerinden geleni yapmışlar adamlar ve başarmışlar da.

mutlu son bekleyen, tekrar ellie ve joel arasındaki bağı hissetmek isteyenler birinci oyunu tekrar oynayabilirler. nefret ve çaresizlik için ise adres burada. naughty dog'un bence bu süreçte yaptığı tek hata joel'la trailer'da false advertising yapmaları onun dışında senaryo veya oyun hakkında bu kadar yerin dibine sokulmayı hakettiklerini düşünmüyorum.

ben güzel zaman geçirdim. eyvallah.