Film sürekli değişen ve kusurlu olan, sınırlı olup ölümle biten yaşam gerçeği karşısında feminizm, ataerkillik, Barbie ile Ken'in dünyaları gibi mefhumların ve idealize imgelerle tanımlanan ideal dünyaların hayata mana kazandırabilmek için insanlar tarafından geliştirildiği ve benimsendiği mesajını veriyor. Burada Barbie ideal kadın imgesi olarak gerçek bir kadın olmanın ne demek olduğunu keşfederek öğreniyor. Tamamen müdanasız ve ahmak kusursuz bir prenses olmaktan çıkıp zayıf ve güçlü ayrı ayrı yanlarını keşfederek, farklı insan duygularını ve gerçek hayatın negatif olabilen yanlarını da deneyimleyerek gerçekten şevkatli ve anlayışlı bir kadına, olmayı hak ettiği insana dönüşüyor. Ken de esas arzuladığına - Barbie'ye - ulaşamayan ve bunun kırıklığını başka şeyleri elde ederek kapatmaya çalışan tatminsiz bir stereoid kas yığını olmaktan çıkıp yalnızca kendi kendine yetebilen gerçek bir erkek olmanın anlamını keşfediyor. Barbie ile oynayan anne ve kızı bu süreçte Barbie'ye çok yardımcı olurken Ken'e de en sonda Barbie çok yardımcı oluyor.

Yukarıdaki kısa karakter gelişimi özetimle beraber bu film ciddi bir sosyal kritik olarak okunmalı. Barbie dünyası erkeklerin - Kenlerin - baskılandığı ideal feminen dünya ve sonunda Kenlerin esasında Barbie'ye aşık orijinal Ken'in liderliğinde domine edip dönüştürmeye kalktığı bir dünya. Bu konuda Ken'in ilham kaynağı da gerçek dünyamız. Ancak, Ken gerçek dünyayı yeterince ataerkil bulmuyor. Feminist Barbie dünyasını yıkıp baştan ideal bir ataerkil dünya, "Kendom" kurmaya kalkışıyor. Burada iki dünyanın da aşırılıklarını ve çarpışmasını görebiliyorsunuz, kadın ve erkek karakteristiklerinin ne kadar iyi yansıtıldığına - misal erkekler dominasyon için kendi aralarında savaş verirken kadınların arka planda nasıl işleri karıştırdıkları ve kendi dominasyon ajendalarını güdebildiklerinden tutun kadınların erkekleri nasıl kendi dünyalarından dışlayabildiği veya erkeklerin nasıl kadınları kendi arzularına göre programlayıp kendilerine hizmetçi yapabilmelerine kadar - tanıklık ediyorsunuz. Ama bu idealize edilmiş feminizm veya ataerkilliğin - yani Barbielik veya Kenliğin - esasında nahoş da olabilen ölümlü hayata anlam katmak için uydurulmuş bir takım yapmacık plastik gerçekler olduğunu, bu plastik gerçeklerin ilham verebileceklerini veya çok tatlı olabileceklerini ama asla nahoş gerçekliğin - the bitter truth - kendisi olmadığını ve nahoş gerçekliği bir kere "deneyimledikten" sonra artık geri dönüşün olmayacağını film açıkça belirtiyor. Barbie ve Ken'in karakter gelişimleri üzerinden hakiki olan gerçekliğin kendisiyle de ister içerisinde ölüm olsun, ister üzüntü veya keder olsun, ister sıkıntı, bir şekilde mutlu olunabileceği mesajını veriyor. Barbie'nin kişisel gelişimi kadınlara, Ken'in kişisel gelişimi ise erkeklere adanıyor. Kısaca dört dörtlük. Mükemmel bir Barbie filmi. Daha iyisini çekemezlerdi.

Warner Bross'un neden Nolan'ın Oppenheimerı'na filmin aynı tarihte vizyona girmesini görmezden gelerek meydan okuduğunu şimdi anlıyorum. Bu gayet ciddi, felsefi ve entelektüel alt metni güçlü sosyal kritik bir yapım. Barbie ismi - bizatihi Barbie veya Ken'nin dünyaları gibi - fazlasıyla aldatıcı. Gene bir sosyal kritik olan ve şahsen tam olarak anlamlı mesajlar almakta zorlandığım Oppenheimer'a karşı ciddi bir meydan okuma. Söylediğim gibi daha iyi bir Barbie çekemeyecekleri için puanım 10/10. Şaka yapmıyorum. Barbie'ye adanmış bir filme Platon (idealar) ve Herakleitos (değişen ölümlü nahoş gerçeklik) ontoloji polemiğini - hem de muhtemelen bu konuda özel bir eğitim almış olmadan - hiç sırıtmadan bu kadar doğal duracak biçimde yerleştirmek gerçek bir marifettir. Oppenheimer karakteri ile mesaj verme konusunda ne yapacağını biraz şaşırmış görünen Nolan bu filmden alt metin yazma konusunda dersler çıkarabilir. O derece. Tabii yapımcılık veya yönetmenlik kalitesi konusunda bir şey demiyorum. Barbie'nin de kalitesi ve orijinalliğiyle hatırlattığı gibi eğer sinema bir sanatsa Nolan kesinlikle gerçek bir sanatçı sayılır.