Teknoloji Haberleri
Aşağı Git
Tüm Forumlar
Kültür ve Bilim
Kültür, Güncel ve Tarih
Kültür ve Tarih
Yabani Otlardan - Geçmişinden uzaklaştıkça onunla yüzleşen bir adamın hikayesi
Bu konudaki kullanıcılar: 1 misafir
8
Cevap 294
Tıklama 0
Öne Çıkarma
Cevap 294
Tıklama 0
Öne Çıkarma
1. sayfa
-
Yabani Otlardan - Geçmişinden uzaklaştıkça onunla yüzleşen bir adamın hikayesi
1. sayfa
DH Mobil uygulaması ile devam edin.
Mobil tarayıcınız ile mümkün olanların yanı sıra, birçok yeni ve faydalı özelliğe erişin.
Gizle ve güncelleme çıkana kadar tekrar gösterme.
Yazdan bu yana aklımda olan bir senaryo ışığında hikaye yazmayı düşünüyordum. En nihayetinde bu gece ilk adımımı attım. Aranızda kitap okumayı seven, kitap okuyan ya da edebiyatla ilgili olanların görüşlerini bekliyorum. Ama her şeyden önce şunu belirteyim, ben ne profesyonel bir yazarım, ne de edebiyatçıyım. Sadece kitap okumayı seviyorum ve aklımda bir kaç şekillenmemiş fikri kalıba sokmaya çalışıyorum. Elbette yanlışlarım ya da eksiklerim olabilir, bu yüzden bunları en uygun şekilde dile getirin ki ben de aynı hataları tekrar yapmayayım. Hayatında okuduğu kitap sayısı tek elin parmak sayısını geçmeyenlerin çok bilmiş tavırları olmazsa ziyadesiyle memnun olurum.
Son bir ekleme, yazdıklarımı aynı zamanda aşağıda linkteki bloğumda da yazıyorum. Yani bir şekilde denk gelirseniz, onlar da kendi eklediklerim yani çalıntı değil.
http://yabaniotlardan.blogspot.com
Kasım’a adım atalı daha kaç gün oldu ki şurada, neredeyse kar yağacak. Son zamanlarda değişen iklim dengeleri, insan dengelerini de etkiliyor olabilir mi? Yoksa bu kadar kuruntulu ve takıntılı davranan insanlar için bir açıklama yapmak neredeyse mümkün olmayacak.
Mahallemize ilk geldiğin günden beri dikkatimi çekiyorsun Azcona. Buraya taşındığın günden bahsetmeme gerek var mı? Henüz işe alındığın şirketinin, senin için hazırladığı evine geldiğinde neredeyse hiç eşyan yoktu. Küçük bir valiz ve orta boy bir bavulun vardı sadece. Zaten ev eşyası getirmen gereksiz olurdu, hali hazırda dayalı döşeli bir ev senin için beklerken.
İnsanlarla konuşmayı sevmediğini biliyorum. Bu yüzden hiç caddede görmüyorum seni. Ya evindesin, ya da caddenin dışında bir yerlerdesin. Beni görsen hatırlar mısın, onu bile bilmiyorum. Ama bunları şüphe çekmemek için yaparken, aslında şüphe çektiğini söyleseydim nasıl telaşlanırdın, işte bunu çok iyi biliyorum.
“Tehdit Mesajı”
Lauro Azcona, yirmi altı yaşında hırslı bir genç. Oldukça monoton bir rutini var. Bilgisayar mühendisi olmasına rağmen istediği işi bir türlü bulamamış ve liseyi okuduğu Downey’de bir restorantta yıllarca genel müdür vasfında masabaşı bir işe talip olmuştur. Bu süreçte bilgisayarla olan ilişiği, bir programla aylık bütçeleri kontrol etmekten öteye geçmediği için hiçbir zaman işini sevememiştir. Ancak iki ay önce internet aracılığıyla İngiltere’de yer alan, oldukça hatrı sayılır bir stüdyo şirketinde iş ilanına rastladığında belki de hayatını değiştirecek bir adım atacağını düşünmüş, nitekim öyle de olmuştur. İlanı gördüğü ilk anda hazırda tuttuğu CV’sini mail aracılığıyla göndermiş ve haftalarca cevap beklemiştir. Şirketten gelen cevap ile mülakata çağrılan Azcona, patronlarının ilgisini çekebilmiş ve nihayet istediği gibi bilgisayarların, programlamaların, kodların içinde kaybolacağı tarzda bir iş bulabilmiştir. Hatta internet sitesini tasarlayarak avans kazanmaya da başlamıştır.
Şirketinin onun için sağladığı küçük bir apartmanda yaşamakta olan Azcona, Coventry’yi hiç bu kadar benimseyeceğini düşünemezdi. Çünkü yıllardır bulamadığı yuvasına artık kavuştuğunu düşünüyordu.
Her sabah olduğu gibi yine aynı alarm sesiyle uyanan Azcona, hızlıca bir şeyler atıştırdığı kahvaltının ardından yüksek bir tempoyla şirkete doğru yol aldı. Yaklaşık on beş dakikalık bir yolculuğun sonunda şirkete ulaşan Azcona, hala ilk günündeymişçesine kimseye selam vermeden, hatta kimsenin yüzüne bile bakmadan ofisine girdi. Bulunduğu ofiste sekiz masa vardı ve bu masaların yalnızca altısı doluydu. Pencere kenarındaki tüm masalar, o gelmeden önce zaten dolmuştu. Azcona’nın şansına ise duvara bakan masa kalmıştı. Bir haftadır geldiği ofisindeki diğer beş kişinin ismini bile tam olarak bilmeyecek kadar az konuşmuş olan Azcona, masasına yönelerek bilgisayarını açtı.
Her sabah yaptığı rutin kontrolleri tamamlamıştı. Beyin yorucu bu kontrollerle her sabah uğraşmak, onun için neredeyse terapiydi. Henüz paydos saatine yirmi dakika vardı. Ellerini birleştirerek dirseğini masaya dayayan Azcona, burnunu elleriyle destekleyerek etrafını süzmeye başladı. Bir haftadır geldiği ofisinde çalışan insanlara ilk defa bu kadar dikkatli bakıyordu.
Sol köşede oturan, kendi yaşlarındaki gencin adı Marco’ydu. İtalyan olduğuna dair duyumlar alsa da doğruluk payına dair bir fikri yoktu. Onun yanındaki masada sarışın bir genç vardı. Ursula o kadar güzel konuşuyordu ki, ortak bir kararla ofisin tüm telefonlarına o bakıyordu. “Alımlı kız” diye iç geçirdi Azcona. Diğer kızın adı ise Anna’ydı. Kızıl, turuncu saçlarının boya olduğu her halinden belliydi. Yine de onları gerçek renkleriymiş gibi benimseye çalışması, etrafındakileri buna inanmaya ikna ediyor gibiydi. Son olarak ise Jonathan’a baktı. Onu bir yerden gözü ısırıyor gibiydi. Daha önce karşılaşmış gibi bir izlenime kapılıyordu. Sanki aklına birkaç anı gelecek gibi oluyor, ama her ne şekilde oluyorsa son anda kayboluyor gibiydi. İlk günler bunun üzerinde çok takılsa da, daha sonra sadece birine benzettiğini düşünmeye karar verdi. Çünkü tanıyor olsaydı, Jonathan da ona bir şeyler söylerdi muhakkak. Ayrıca Jonathan, kendisi dışında bilgisayarlarla ilgilenen tek kişiydi ofisteki. Bu yüzden böyle bir izlenime kapılmış olabileceği de olasılıklar dahilindeydi.
Yeniden saatini kontrol ettiğinde paydos saatine on altı dakika vardı. “Daha dört dakika mı geçmiş?” diye düşündü sessizce. Zamanın neredeyse durmuş etkisi, Azcona’yı çok bunaltmış olacak ki, yüzünü yıkamak üzere lavaboya ilerlemek için masasından kalktı. Kapıdan çıkmak üzereyken Ursula’nın ona seslenmesi kafasını çok karıştırdı.
Ursula: Daha paydosa on beş dakika var Lauro.
Lauro: Biliyorum. Ama çok acıktım.
Arkasını dönerken bir yandan da kurduğu bu cümle, herkesin şaşırmasına neden olmuştu. Ağzında bir şeyler geveledikten sonra cümlesini toparlayan Lauro, telafisini yapmaya çalıştı.
Lauro: Yani çok acıktım, ama yemeğe gitmiyorum. Yüzümü yıkasam iyi olur diye düşündüm.
Jonathan: Kendini bu kadar yorma Lauro. O kontrolleri akşama kadar yapabilirsin. Sabah bitirmek zorunda değilsin.
Lauro: Biliyorum. Biliyorum ama öğleden sonraya bırakmak istemiyorum.
Akşamüzeri ofisten en son ayrılan yine Lauro oldu bir haftadır olduğu gibi. Sabah ofise geldiği tempoda evine ulaşan Lauro, ilk olarak aynaya baktı. Bir süre kendisini süzdükten sonra, aynadaki görüntüsüne bakarak ikazlarda bulundu, “Biraz daha doğal davranmaya çalış. Bu şekilde yapabildiğin tek şey insanları ürkütmek. Eğer normal bir hayat istiyorsan, doğal davranmak zorundasın. Sıradan insanlar gibi, doğal davranmak zorundasın.”
Telefonuna gelen mesaj sesiyle masasına odaklanan Lauro, aynaya dönerek “Seninle işimiz bitmedi.” dedi. Ardından masasındaki telefonu alarak gelen mesaja baktı.
Ne yaptığını biliyorum.
Bir süre hiçbir tepki vermeden telefonun ekranına bakakalan Lauro, derin bir nefes alarak sandalyeye oturdu. Kıravatını gevşetip rahat rahat nefes almaya çalışırken, kendi kendine mırıldandığı tek bir şey vardı, “Nasıl olur!”
_____________________________