quote:

Orijinalden alıntı: melkor23

Benim gibi üç kere bitirmiş ama canı hala oynamak istediği için hiçbir LoU2 içeriğine adeta hiç oynamamış gibi bakmayıp, bir kez daha bitirmek için unutmaya çalışan var mı bu şaheseri?

quote:

Orijinalden alıntı: Press a Key

Part II'nin müziklerini zamanında çok dinlediğim için artık sürekli önerilenlerde çıkıyor, bazen açıp dinlemeye başlıyorum, 10. saniyesinde geri kapatıyorum.

Depresif bir hale sokuyor beni, sahneleri vs. aklıma geldikçe içimde bir burukluk oluşuyor,

Aradan 1 yıl geçti ve Part II'de yaşadığım duyguları kelimeler ile ifade edebilmem hâla mümkün değil. Oyunun ilk incelemeleri yayınlandığında birçok mecra, "Çok fazla duygudan duyguya giriyorsunuz, oyun sizi ruhen yıkıyor" tarzı yorumlar yapıyordu, cidden de öyle.

Başta oyundaki karakterler evrene muazzam bir şekilde yedirilmiş, ilk o Abby sahnelerini hatırlayın, o karakterlerin ciddiyeti, zombilerin daha korkunç tasvir edilmesi vs. dünyasının aşırı tekinsiz olduğunu iliklerine kadar hissediyorsun.

Bir oyunun kalitesi, sınırı belirleyip belirlemediği daha ilk dakikasından belli oluyor, saatlerce oynamama rağmen "hâla önümdeki şeyin nasıl mümkün olduğunu" sorgulatan oyunlar sadece RDR2 ve Part II oldu.

Joel ile kasabaya doğru yol alırız, yavaşça etrafa bakarak ilerleriz, az daha ilerleriz ve gün ışığı ağaçlar arasından süzülür, Joel eliyle gözünü korur, bir müzik girer, akıntılar arasından geçer, Tommy eşliğinde kasabaya gelir, "Directed Neil Druckmann" yazar ve oyun başlar, Ellie ile konuşursun, bu sefer esas kısım başlar ve gitarın son sesi yankı yaparak "zaten sanki bir şeylerin çok ters" gideceğini hissedersiniz.

Part II'de fena kasmışlar, 1 saatte 3 karakter ile oynuyorsun. Hikayeyi ilk başta çok merak ediyorsun, boğuk, gergin bir hava mevcut, amacını bilmediğin bir grup bir işler çeviriyor falan, yani o kısımları hiçbir zaman unutamam, her saniyesiyle Şaheser.


19 Haziran geldi geçti, 1 yıl olmak üzere, tam 1 yıl önce şu zamanlarda oyunda bizi nelerin beklediğini konuşurduk. Vay be diyorum.