Ben daha staj yapacak yer bulamıyorum bu emeğime rağmen. Şevkimi kırıyor malesef ve bu da tembelliğe itiyor. İnsanlar kendi kendilerinin umut tacirleri oldular artık. Yarınımız iyi olsun diye bugünleri feda ediyoruz ama neyine... Gelecekten beklentiler içindeyiz ama değişen ne... Umut tacirliği yapamıyorum artık ne kendime ne kimseye. Bir hareketimi/eylemimi gerçekleştirirken şu soruyu sormadan edemiyorum artık. "Neyi feda etmeye hazırsın?"
Kitap okuyayım dedim kitap aldım. 400 tuttu(İkinci el aldım). 200'e (LCW) Pantolon aldım. Çanta ihtiyacım vardı. İhtiyacımı karşılayacak en uygun çanta 100TL(LCW) idi. Saati 15TL'ye çalışıyorum. Bir minibüse binmek için (5TL) 20 dakika çalışıyorum üstüne minibüse binerek sözde ZAMAN satın alıyorum. Bisiklet sürüyordum fakat şehrimde bisiklet yolu olmaması, trafikte canavarların olması, yayaların kol kola yürümesinden dolayı bisikletde sürmüyorum. En son bisikletime önce yandan sonra arkadan çarptılar (sinyalsiz döndü bayan şoför) o zamandan beri trafiğe çıkmadım. Ben kendime böyle tecrübe katabiliyorum. Onlar öyle. Herkes imkanı dahilinde yaşıyor.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi StalkerReborn -- 15 Mayıs 2022; 0:18:33 >
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >