Teknoloji Haberleri
Aşağı Git
Tüm Forumlar
Konu Dışı / Off Topic
Konu Dışı
ölmeyi düşünüyorum artık intiharı..bıktım hayattan (ciddi konu dalga geçmeyin)
Bu konudaki kullanıcılar: 1 misafir
72
Cevap 8541
Tıklama 0
Öne Çıkarma
Cevap 8541
Tıklama 0
Öne Çıkarma
-
ölmeyi düşünüyorum artık intiharı..bıktım hayattan (ciddi konu dalga geçmeyin)
|
Kanka hepsini okumadım sonra bir ara yazacağım ama anladığım kadatıyla kısa cevap yazayım. Bizim elimize kadın eli değdi de ne oldu sanıyorsun. 27 yaşındayım kim bilir kaç kere boynuz yedim. Aldattıklarını söylediler mi; tabii ki hayır fakat kahretsin ki fazla zekiyim yalanlarını hep yakalıyorum ondan sonra akla kara belli oluyor. Bıktım artık Türk kızlarından. İnan bana kaybettiğin birşey yok ama kazandığın çok şey var. |
Bu mesaja 3 cevap geldi.
| Aynı benim hayatım anasını satıyim. Yanlız değilsin kanka ölmek yok yola devam. |
Bu mesaja 1 cevap geldi.
Hepsini sıkılmadan okudum, yaşam şeklinin yarısı benimle aynı gerekse karşı cins ile ilişkiler, gerek bilgisayar konusu ama yaşım gereği o kadar gezip dolaşmadım. Devamıda şuanki yaşına gelince aynı olursa şaşırmam  7-8 sene sonra seninle aynı duruma gelecek gibi bi his var içimde ama intihar değil tabii ki. Bu meseleler en son düşünülecek şey olmalı. Senin dediğin en kolay yöntem. Sana bi uyarı yapayım açtığın konudan ziyade konuyu açtığın yer sakat. En azından konu dışı özel'e açsaydın burda bu konuyu harcarlar. |
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Nétwork -- 10 Kasım 2010; 23:52:27 >
Bu mesaja 2 cevap geldi.
| Kardeşim ben okurken içim karardı bi de sen bunları yaşıyosun . Umarım düzelir her şey . Sağlığın yerinde . |
Bu mesaja 2 cevap geldi.
| eğer yaşarsam 10 yıl sonraki halim.. |
Git bir motor herşeyi arkanda bırakıp başka bir şehre doğru rüzgar gibi sür  |
Bu mesaja 1 cevap geldi.
| durumun o kadarda kötü değil yau |
Üşenmeden yazmışsın be ne deyim etme bence intihar salla  |
| uzun yazıları genelde okumam ama dilin akıcıymış okudum hepsini ve haline üzüldüm dostum umarım toparlanırsın tez vakitte |
| Arkadaşım senin tek sorunun iş bulmak. Başka bir sorunun yok, yazdıklarını tekrar tekrar oku emin ol anlayacaksın. Açıkcası şu yok bu yok diye bir yere varamazsın kardeşim. Mutlaka önceliğin iş bulmak olsun. |
Bu mesaja 1 cevap geldi.
al bendende o kadar iş bulursan hepsi olur iş-aş-eş sırayla gider düzenini kurarsın ve unutmaki intahar çok büyük günahtır inan öteki tarafta şu çektiğin acının kat kat fazlasını çekersin dünya imtahan dünyasıdır Allah sabır versin umarım güzel bir iş bulursun ve geriside gelir |
Bu mesaja 4 cevap geldi.
| sağolun arkadaşlar gerçekten moral verdiniz.özelden mesaj atanlarada çok teşekkür ediyorum..bu yalnızlık canım yetti ama |
| günahını filan boşver hacı sen bu kadar uzun bir kompozisyon yazabilecek kadar beyne sahipsen elin bir iş tutar hayatını idame ettirirsin. o kadar basit olacağını sanmıyoırum |
bende 20 yaşındayım intihar düşündüğüm zamanlar oldu çok ciddi düşündüğüm zaman o film şeridi geliyo gerçekten acayip bi durum ayrıca sen bıktın belki ama intihar etmek seni seven kişilere en başta ailene haksızlık olur ben kurtulucam diye düşünürken başkalarının hayatına kalıcı bi iz bırakmak istemezsin herhalde |
Bu mesaja 1 cevap geldi.
|
Her şey o kadar kötü olamaz Hayatımın en zor dönemlerinden biriydi. İflas etmiştim. Elimdeki gayrimenkulleri, borçlarımı ödemek için tek tek elimden çıkarıyordum. Yaşama ve çalışma sevgimi iyice yitirmiş, kendimi sigara ve alkolle avutur hale gelmiştim. Sağlığım günden güne bozuluyordu. Böyle bir günde ellerim cebimde bir caddeden karşıdan karşıya geçerken, belden aşağısı olmayan bir adamı bir kay kay üzerinde karşıya geçerken gördüm. Yaya kaldırımına çıkabilmesi için benden yardım istedi ve ona yardım ettikten sonra bana : “Teşekkürler bayım, ne güzel bir hava değil mi? Üzüntülüsünüz ama her şey o kadar kötü olamaz” dedi. Birden düşündüm. Bu adam bu haliyle mutluluğu yakalamış, yaşama bu kadar bağlanmıştı. Peki ya ben? Bana ne olmuştu? Evet, iflas etmiştim; ama dünyada ilk iflas eden ben miydim? Dünyanın sonu değildi ya! Hemen bankaya gittim bir miktar kredi çektim ve cesur ve sağlıklı kararlar alarak bir müddet sonra eski maddi gücüme kavuştum. Şimdi düşünüyorum. İnsanın bu şekilde değişimler yaşaması için ille de benim karşılaştığım biri bir olayla mı karşılaşması gerekiyor?  |
|
Durumuna üzüldüm fakat hayata sarılman için bir çok sebep bunları senin görmen lazım ve her seyin daha kıymetli olduğunu anlamak için askere gitmeni temenni ederim. |
Bu mesaja 2 cevap geldi.
|
arkadaşım elinde yapabildiğin bi zanaatın var.biryerlerden para bul çek git başka bi şehire tek başına.herşeye sıfırdan başla iş bul arkadaş ortamı kur ama sağlam arkadaş olsunlar 2-3 yıla toparlarsın kendini.bilgisayar ile aç kalmassın emin ol |
Bu mesaja 1 cevap geldi.
yapı olarak soğuk ve sakin biriyim.hemen yüz vermem..samimi oldukça açılırım
tip olarak elim yüzüm düzgündür idare eder.
doğma büyüme eskişehirliyim.lise dönemini izmirde tamamladım...
lise döneminden beri bilgisayar ile ilgilendim.kendi kendimi yetiştirdim.programlar yazdım,sattım...teknik servislerde çalıştım vs...üniversiteli olmamayı bir eziklik aşağılık kompleksi olarak görüp bunun için çok başarılı olduğum bilgisayardan vazgeçtim...
(en büyük pişmanlıklarımdandır..aptalca bir üniversite sevdasına kapıldım...al işini eline
sağlamca... git oku sonra 4 yıl aöf bitti gitti salak işte)
össden eskişehirde bi meslek yüksek okuluna yazıldım...uyduruk bir bölüm...bilgisayarla alakası yok...okulda ana kampüste değil.
ikinci öğretim olduğu için sessiz sakindi...fırlama tipler pek yoktu sınıfta...bi kaç tane çirkin kız vardı..kız olarak..herkesle arkadaş olmaya çalıştım,bi dönem sonra gruplaşmalar oldu sınıfta..ben her grupla muhabbet etmeye çalıştı isemde pekte ileri gitmedi...bi kafeydi
ortak bi sosyal etkinlikti vs pek olmadı...daha sonra birkaç kafa dengi arkadaşla kendi grubumuzu kurduk...herşey güzeldi...okuldan sonra da arkadaşlığımız devam etti..tabi ben okulu bitiremedim..dersler hep sorun oldu ve 3 yıllık boş bir çabadan sonra sildim
kaydımı...arkadaş grubumuzdan birisi sonradan bizi sattı..başka insanlarla da tanışıp kaynaştı isekte çekirdek grubumuz aynı kaldı.3 kişiydik en sonunda..yaklaşık olarak 4-5 sene falan sürdü dostluğumuz...çok mükemmel olmasa da doldu dolu geçti yine de benim için.baya maceralarımız falan oldu..sonra araya mesafeler vs ler başka şeyler girdi dağıldık..kendi
memleketlerine döndüler...başka başka arkadaşlar edindiler falan...artık arayıp sormazlar şimdi ben ararsam anca..ee ne de olsa gözden uzak gönülden ırak ...neyse
bu 1.myo faciasından sonra bir bilgsayar firmasında işe girdim...1 seneye yakın çalıştım...3-5 arkadaşımda ordan oldu...biri kızdı...sekreterdi firmada...maalesef bir hödüğe kaptırdı kendini..uçan sinekten kızı kıskanıp kavga çıkarıyordu..kızda gelip bize ağlıyordu..tabi ben yine etkin bir rol üstlenemedim,öne çıkıp farkettiremedim kendimi..işten ayrıldı gitti kız..
lise dönemindeki arkadaşlarımdan ise hiçbirini bulamıyorum...çoğu tellerini değiştirmiş gerisine de ulaşılmıyor..benim tel no hep aynı kaldı ...
bi dönem izmir de bi dönemim eskişehirde geçtiğinden biraz parçalı oldu arkadaşlıklarım...tam bi çevre edinemedim...bilgisayar yüzünden asosyal teki olup çıkmıştım zaten...girişimcilik 0
işten çıktıktan sonra tekrar girdim sınava ...öss...tabi matematik olmadığı için bende yine bi halt tutturamadık..bu sefer internet üzerinden ders veren bi 2 yıllık ünive gittim..myo yani işte...stajımız falan oldu kampüste,ayrıca finallere de orda giriyorduk..çok kişiyle tanışmaya çalışıp muhabbet kurmak istediysemde arkadaşlık ilişkilerinin çıkar üzerine kuranlar hep denk geldi...vize zamanları msnlerde forumlarda toplanırdık sonra herkes defolup giderdi...tabi çıkar oraya kadardı...neyse ordan mezun oldum
birkaç arkadaşta yanıma kar kaldı...ama uzaktan eğitim sistemli bir okul olduğu için arkadaşlıklarda msn üzerinde kaldı...
annem babam ben daha birinci myo da okurken ayrıldı.çok üzüldüm başta ama annemle konuşunca hak verdim.annem memleketine geri döndü.annemle hep konuşurdum.bunu anlayan babam çocukça bi tavır sergileyip küstü bana saçma tavırlar içine girdi onunla da aram bozuldu.kardeşimde
bizden kopuk oldu iyice hiçbişeyini paylaşmıyor benimle dışarda arkadaşlarında kalıyor çoğu zaman eve kafasına esince geliyor.güzel bir işi vardı şimdi boşta.
aileme üzülmüyorum.sonuçta ayrılmaları iyi oldu.annem zarar görüyordu hep.ama ondan uzakta kaldım..ayrıldıktan 6 sene sonra ancak görebildim annemi...ve anneme 2 gün alışamadım...evet gerçekten hayatımda yaşadığım en garip duyguydu...bu benim annem mi diye gerçekle hayal arasında gidip geldim.
neyse bu ikinci myo bitirdikten sonra.biraz daha çabaladım ancak yine birşey elde edemedim.artık eskişehirde olmak istemiyordum....yapayalnız kalmıştım koca şehirde...o adalarda , esnaf sarayı çarşısının civarlarında, doktorlarda,kızılcıklı da ,esparkta yapayalnız bir
başıma onca kalabalığın arasında, sarılan öpüşen çiftlerin arasında yapayalnız olmak...artık bana dayanılmaz bir acı veriyordu...artık boğuluyordum yalnızlığın acısında...kalabalık artık bana acı veriyordu...insan görmek yalnız olduğumu bir kez daha kanıtlarcasına o kalabalığı görmek....artık olmuyordu...bende artık rahatlamak için dışarı çıktığımda polatkan bulvarına gidiyordum...en azından tenha ve alabildiğince uzun bir yoldu...ama artık daha fazla tahammül edecek halim kalmadı...
bi şekilde kaçtım bu şehirden ve annemin memleketine gittim 6 ay orda kaldım...anne tarafından akrabam çok.ama hiçbiri işe yaramaz..nasıl olduysa orda iş buldum...hadi dedik iyi güzel falan..çalışırken bu seferde ev sorunu çıktı başıma.. teyzemde kalıyordum normalde.bununda bi kızı vardı evlilik çağında..yok laf olurmuş yok bilmem ne olurmuş vs vs ...anneme söylemişler hep annem bana hissettirmeden ev arıyordu ama bulamadık..zaten annemin memlekette yoz bi yer...tabi hemen fişlerler insanı memleketine göre bu ülkede...ama annem kendini çoktan aşmış ender insanlardan biriydi.yeniden toparladım sayesinde kendimi...bu çalıştığım yer hacı hoca takımıydı..ama bunun göstermelik oldğu belliydi...nasıl müslümanlarsa artık iş ahlakı diye bişey yoktu...şerefsize kalsa iş ne zaman bitse o zaman çıkacaz.sanki insan değil robotuz..maaş konusunda da yardım etmediler.komik bi
paraya çalıştım aylarca... ev tutucam dedim vs falan yükseltin maaşımı dedimyok olmadı...teyzemde de daha fazla kalamazdım..kalacak başka da ortam yoktu...mecbur oldum
çıktım döndüm eskişehire...döndük yine başa..kimse yardımcı olmadı bir akrabam dışında..hepsi bi tarafını döndü yardım etmedi bana...bi
tane dayım var adam milyarder birçok tanıdığı milletvekili vs adamı var...kesinlikle yardım etmiyor bize...ne iş anlamında ne de parasal anlamda....adam resmen para sıçıyor 40 yılda bir gönderdiği para vardı onu bile kesti...düşünün..onun parasına ihtiyacım yok..cimriliğini ifade etmek için söylüyorum.arada ufak tefek program bilgisayar vs işleri geliyor onlarla idare ediyorum ...ama düzenli bir gelir değil ne de olsa.
şimdi bakıyorum kendime de yaş olmuş 26....askerlik yok...iş güç yok...kenarda zırnık para
yok...adam gibi diploma yok..sağlık sigortam yok...arkadaşım dostum hiç yok...çevre yok...yok oğlu yok...benim hayatta hiç sevgilim olmadı.sevdim karşılıksız oldu.beğendim başkasının çıktı..normalde kızlarla konuşurken rahatım öyle kasmam.bazı kız arkadaşlarımda
vardı zamanında normal olarak..ama gel görki sevgili boyutu hiçbir zaman olmadı..kuzenlerim vardı kız..onlarla gayet rahatımdır konşur sohbet
ederiz vs ...hatta çoğu zaman gıcık ederim bunları ama severler beni hep...ama hiçbiri
yaşadığım şehirde değil tabi...
tenime hiç kadın eli değmedi.... ne kadar yazık demi.. ((:
bunu dışarda ifade etsem kimbilir neler derler,artık kızlar bile dalga geçer allah bilir..ne gönül
ilişkim oldu doğru düzgün ne de tensel .... bunu da bazen polyannacılık yapıp geçiştiriyorum.herşey çıkar olmuş para olmuş...sahte olmuş...bu sahteliğin içinde olacağıma hiç olmam temiz kalırım kendimi üzmem daha iyi...çok gördük aşk acısından vs den ne hallere düşen insanları...çekiniyor insan artık..gerçi aşk seni buldu mu kaçınılmaz son gelir de...o da hiç bulmadı bizi...bekar gömerler beni ..anlaşıldı
sonuç olarak kendimi okyanusun ortasına bırakılmış bir akvaryumdaki balık gibi hissediyorum...ve artık bıktım bu hayattan..yaşamak istemiyorum hep ölmeyi düşünüyorum ama nasıl becericem bilmiyorum bir müslümanın canına kıyması falan çok kötü...arkamda da annem kalacak gözü yaşlı...onu da üzmek hiç istemem hayatını feda etti bizim için bir halt olamadık ..onun içinde ayrıca üzülüyorum.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi sessiz_mavi -- 11 Kasım 2010; 0:40:59 >