Selam arkadaşlar, öncelikle yorum yapanlara şimdiden teşekkür edip artık beni boğacak hale getiren sorunlarımı anlatmak istiyorum.
Forumu karantina zamanlarında kullanıyordum, o zamanlar birini stalklamak için açıp sonradan kendim baya sarmıştım. Bu stalklamak istediğim kişi yüzünden ve başka sıkıntılarım (okul, ortam, yalandan arkadaşlıklar) yüzünden o zamanlar çok ağır bir depresyon geçirdim. Tıp okuyorum ve bir yandan okulun zorluğuyla baş etmeye çalışırken bir yandan hayatımın kaydığını hissetmem sebebiyle normal hayata uyum sağlayamadım.
Özellikle hastanede, okulda, arkadaşlarımlayken veya en rahat yerdeyken bile içim sıkılıyor, kendimi ortamdan uzak hissediyorum ve sürekli boğulacak, bayılacak gibiyim, sürekli rahatsızım. Hani anı yaşarsın geçer, bir şeye güler bir şeye ağlarsın ya; onu kaybettim sanki, içimde bir huzursuzluk var ve sürekli tetikte yaşıyorum.
İlaç kullandım ama onlar da uyuşturdu sanki, yaşamıyor gibi boş boş dolanıyordum, o yüzden tekrar başlamak istemiyorum. Sınav senem olduğu için de ders çalışmam gerekiyor, o kafaya girmek istemiyorum.
Kısacası benzer sorunlar yaşayıp kendi kendine üstesinden gelen, en azından bir şekilde kendini rahatlatabilen biri varsa yardımcı olabilir mi?
Maalesef son zamanlarda bende aynılarını yaşıyorum hayatımda büyük bir boş vermişlik var. Bu işten nasıl kurtulabilirim bilmiyorum ilaçlarda bi nebze fayda ediyor
İnsanların ne düşündüğüne fazla takılmayın, bir insanı en çok aşağı çeken unsurlardan birisi başkalarının ne düşüneceğini kuruntu yaparak kaygısını / anksiyetesini beslemesi. Serinkanlı ve müdanasız olmaya çalışın. Bu anksiyetenin daha bir sosyal boyutu. Ders boyutunun sırrı ise aksatmadan sakin kafayla çalışmak, sorumluluklarını ciddiye almak, elimden gelenin en iyisini yaptım eğer başarısızlıkla yüzleşirsem sağlık olsun, bir daha denerim diyebilmek. Yazdıklarınızda birazcık yabancılaşma ve depresyon belirtileri de gördüm. Bu sizi nihilizme veya yüksek fonksiyonel depresyona sürükleyebilir. Belirli bir iç muhasebe yaparak nedenlerini dürüstçe incelemeye çalışmanızı tavsiye ederim. Hayatın anlamı nedir gibi sorular ve hayatta anlam bulamıyorum gibi verdiğiniz olası cevaplar mı sizi buna itiyor yoksa belki beraber gereğinden fazla vakit öldürdüğünüz arkadaşlarınız mı? Bunları ölçüp biçip tartıp kendinize daha münasip yaşam tarzı seçmelisiniz. Düpedüz asosyallik de sizi nihilizme veya depresyona itebilir, sorumluluklarını aksatan aşırı bir sosyallik hali de. Sosyallik ile ders çalışma arasında bir denge bulamadığını farz etme bile kaygıyı besleyebilir.
İlaç konusundaysa hiçbir şey diyemem. Onu kesinlikle hekiminize danışmalısınız. Size söylediklerinizden yola çıkarak kendimce tavsiyeler verdim ama bence böyle umuma açık internet mecralarında kendi teşhisinizi veya kaygı üreten daimi ruhi daralmanınızın çözümünü aramamalısınız. Buradan fikirler alınabilir elbette ama genel olarak pek sağlıklı değil. En azından gerçekten uzman bir kişiden yardım-destek-yorum almak kadar sağlıklı olmaz. Size bol şans ve gönül ferahlığı dilerim.
< Bu mesaj bir yönetici tarafından değiştirilmiştir >
Yazınız için teşekkür ederim hocam. Çoğu yer doğru ama stresten, kaygıdan uygulayamıyorum zaten, sıkıntı orada :( Mesela ders çalışıyorum düzenli ama bütün gün ders çalışsam da yeteri kadar çalışamıyorum, çünkü o süreç verimli geçmiyor hiçbir zaman. Veya arkadaşlarım ortam filan boğuyor ama kurtulma gibi bir imkanım yok çünkü aynı sınıftayız, bir şekilde dayanmam gerekiyor
Forumu karantina zamanlarında kullanıyordum, o zamanlar birini stalklamak için açıp sonradan kendim baya sarmıştım. Bu stalklamak istediğim kişi yüzünden ve başka sıkıntılarım (okul, ortam, yalandan arkadaşlıklar) yüzünden o zamanlar çok ağır bir depresyon geçirdim. Tıp okuyorum ve bir yandan okulun zorluğuyla baş etmeye çalışırken bir yandan hayatımın kaydığını hissetmem sebebiyle normal hayata uyum sağlayamadım.
Özellikle hastanede, okulda, arkadaşlarımlayken veya en rahat yerdeyken bile içim sıkılıyor, kendimi ortamdan uzak hissediyorum ve sürekli boğulacak, bayılacak gibiyim, sürekli rahatsızım. Hani anı yaşarsın geçer, bir şeye güler bir şeye ağlarsın ya; onu kaybettim sanki, içimde bir huzursuzluk var ve sürekli tetikte yaşıyorum.
İlaç kullandım ama onlar da uyuşturdu sanki, yaşamıyor gibi boş boş dolanıyordum, o yüzden tekrar başlamak istemiyorum. Sınav senem olduğu için de ders çalışmam gerekiyor, o kafaya girmek istemiyorum.
Kısacası benzer sorunlar yaşayıp kendi kendine üstesinden gelen, en azından bir şekilde kendini rahatlatabilen biri varsa yardımcı olabilir mi?
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >