quote:

Orijinalden alıntı: DaRKN'

Öncelikle ilk Haneke filmim olduğunu söyleyeyim.

Konser sahnesi ile filmin asıl girişi başlıyor bence. Biz izleyenler için çok çok iyiydi bu sahne. Şöyle ki; Mutlu mesut, gülücükler, kahkahalar atan seyirciyi izliyoruz. Bu sahnede, biz Haneke'yi değil, o bizi izliyor. Kamerayı bizlere çevirerek, resmen; "Gülün bakalım, film ilerledikçe sizi görürüm ben" der gibiydi

Amerika ve İsrail'e giydirmeler iyiydi. Rüya sahnesinde bayağı bir gerildim.

Kızın, hakaretvari bir şekilde, kendi dünyevi dertlerini o haldeki annesine anlatması ve en sonunda abuk subuk konuşuyor demesi çok manidar olmuş. İnsanlığa tokat gibi bir sahneydi bence. Tabii burada kapitalist sisteme de bir yandan dokundurmuş

Oyunculuklar muazzam, özellikle Anne rolündeki Emmanuelle Riva muhteşem oynamış.

Haneke filmi seyirciye bırakmış. Siz nereye çekerseniz oraya gidiyor. Tahminler ve varsayımlar oluşturabiliyorsunuz kafanızda. Böyle olması çok hoşuma gitti açıkçası. Kesin şunu şundan dolayı yaptı diyemiyorsunuz. Size en doğru olanı ya da içinizi rahat ettiren sonuç hangisiyse onu seçiyorsunuz.

quote:

Orijinalden alıntı: diminishedtriad

Keşke ilk bu filmiyle başlamasaydın diğer filmleri yönetmen hakkında çok rahat bir alt yapı oluşturtuyor seyircide. Ben diğer filmlerini izleyince nasıl tepki vereceğini merak ediyorum, özellikle La pianiste filmine. Huppert harika oynamıştır o filmde, hoş bu filmde rolü biraz az ama olsun. Film ve yönetmen hakkındaki görüşlerine katılıyorum

Dün oyunculuklardan bahsetmeyi unutmuşum. Dediğin gibi yılların usta oyuncusu Emmanuelle Riva muhteşemdi, bunun yanında bugüne kadar çok önemli filmlerde oynamış olan Jean-Louis Trintignant da çok başarılıydı. Haneke'nin oyuncu seçimine bayılıyorum. Artık Türk seyircisinin oyuncu dağarcığı da gelişmeli.

Bir de belirtelim bu yılın en iyi iki filmi bence Amour ile Barbara. L'enfant d'en haut, Cesare deve morire, Romanzo di una strage filmleri de 2012'nin diğer önemli filmleri.

quote:

Orijinalden alıntı: diminishedtriad

quote: Orijinalden alıntı: Jokě Haneke filmlerinin büyük bir bölümü seyirciye binbir soru sordurtma düşüncesinde olur, biliyorsun. Hatta Haneke'nin, "bir filmin her seyirciye göre farklı farklı finalleri olmak zorundadır, bir film ancak böyle bir yapıda olduğu sürece iyi bir film olabilir" gibisinden bir sözü vardı. Bu soruları sordurturken seyirciye bence fazlasıyla sıkıcılık aşılıyor. Çünkü yaşlılık öyle bol gerilimli, atraksiyondan atraksiyona koşturulan bir eylem değil. Son demlerini yaşayan çiftin son perdesini anlatma cesaretini göstermiş Haneke. Ve bunu da artık alamet-i farikası olmuş ilahi bakış açılı kamerasıyla yapmış. Her şeyi uzaktan izleyen, etliye sütlüye karışmayan, tarafsız kamera. Bu sayede seyirci bence karakterler ile daha rahat empati kuruyor. George'a da hak veriyor, Anne'e de. Aynı yola çıkıyoruz gene, "ızdırap verme" konusunda hiç olmadığı kadar gaddar olduğunu düşünüyorum Haneke'nin. Bu başlı başına seyirciyi zorlama değil de nedir ? Altın Palmiye'nin ardından "umarım sizlere bir rahatsız edici gece daha yaşatmışımdır" sözünü bir adam neden söyler ? "Sıkıcılık" kelimesine takılma diminis, biliyorum sen bir şeye taktın mı illallah ettirirsin bizlere Yaşlılığın verdiği huzursuzluğun, çaresizliğin insan bünyesindeki acımasız etkisi diye afilli, entelektüel bir kelam yerine bunu kullanmış oldum. Aşkın bir kusurun önünde nasıl yitip gittiği de denilebilir. Bu arada, bak son sahneyi unutmuşum, hatırlattığın iyi oldu. Bir Haneke filmini ikinci kez izlemek psikolojik bozukluk yaratır diye korktuğumdan dokunmuyorum Amour'a.

Haneke'nin sordurttuğu sorular, o sorular yok mu her sahnede neden diye sordurtuyor. Ki bu da onu diğer yönetmenlerden ayıran en önemli özellik. Bir de karakterlerin duygularını, yönelimlerini anlamak, sezmek öyle zor ki. O sorular benim açımdan -sıkıcılıktan ziyade- zihnimi canlı tutmamı sağlıyor film boyunca. Haneke'nin bu tarafsızlığı da dediğim gibi, karakterlerin tavır ve tutumlarını saptayamamızı, onları sadece iyi ya da sadece kötü olarak algılamamamızı sağlıyor. Ki insanın özetini, hayatın gidişatının onu o gidişata nasıl zorladığını çok güzel gösteriyor. En batıdaki kıtada çekilen filmlerde ya karakter sevdirme ya da nefret ettirme çabası vardır ama bir karakterin tüm iyi ve kötü yanları gösterilmez.

Seyirciyi yine rahatsız ettiği kesin fakat bu sefer amaç farklı, onu demek istemiştim. Aynı görüşteyiz, ufak bir yerde ayrılıyoruz sadece. Haneke'nin geçmiş filmleriyle karşılaştırıyorum ve çok belli bir şekilde rahatsız etme bakımından onlardan farklı. Onlarda aldığım rahatsızlığı bu filmde almadım. Zaten o filmde karakterlerle seyirci arasında duygu uyuşması yoktu. Bu filmdeyse duygudan duyguya sürüklüyor bizi. Bir de tüm dünyadan uzakta, küçücük bir apartman dairesinde.

Aman düşüncelerimde diretiyorum sanma, sadece senin yazdıklarınla ilgili olarak kendi düşüncelerimi belirtiyorum. Üstte yazdıklarımı da senin görüşün yanlıştır diye yazmadım onu da belirteyim:)

quote:

Orijinalden alıntı: Jokě

Cevabın için teşekkürler, benim için de 2-3 soru işareti çözüldü gibi bu muhabbetten sonra. Fikir ayrılığı elbet olacak, Haneke'nin istediğini yapıyoruz bence, normal bir durum. Seyirciyi bir sürü yöne çekerek aynı salondaki veya aynı filmi izleyen kişileri bir anda filme kilitleyip çökertebiliyor. Bu meziyeti yüzünden Hollywood'daki bir çok ödül töreni "sinema kıtı gözükmemek adına" ödülleri peş peşe veriyor. Haneke ve bizim gibi hayranlar için sorun yok tabi.

Birkaç farklı finali var zannediyordum ki işte o son sahne yok mu ? İşte orada güzel bir nokta koymuş, güzel denilebilirse tabi. Dramatik, ama huzurlu bir final.

Ben anladım demek istediğini merak etme, sonuçta bir noktadan sonra yol birliğine varıyoruz. Neyse ki Haneke'nin dünya çapında ciddi izleyenleri var ki ödül sezonunda unutulmadı, aksine ana akım filmlerle anılmaya başlandı adı.

quote:

Orijinalden alıntı: Theo Angelopoulos

8/10

Gerçek Haneke severlerin en beğendiği filmi Yedinci Kıta olsa da izlenmesi gereken bir film.

Yaşlılık, ölüm, aşk ve çaresizlik üzerine iyi bir Haneke filmi. Filmi sıkıcı bulanlar illaki olacaktır. Hatta Haneke filmlerini seven birçok kişi bile sıkıcı bulabilir. Bu filmin bir eksiği değil. Çünkü filmin anlattığı şeyler illaki insanı yoruyor. Haneke'nin Yedinci Kıta'sı da bu film gibi ağır akıyordu ama bu atmosferi yaratmak gerekliydi. O yüzden sıkıcı, ağır işliyor bu ne biçim film diyenler susmalılar. Sıkıcı buldum diyebilirsiniz ama neden bu kadar ağır işliyordu diyemezsiniz. Filme yoğunlaşırsanız ve karakterlerin yerine kendinizi koymayı başarırsanız etkileneceğinizi düşünüyorum. Her sinema sever mutlaka Haneke izlemeli. Cache, Funny Games gibi filmler sinema için çok önemli. Haneke'de yaşayan en önemli yönetmenlerden şüphesiz. Tavsiye edilir.