17 yasındayım lise son sınıfım bu hayata hep ezik hep dalga gecilen biri oldum. Özellikle lise de hayatım zehir gibi geçti. Neyse ki son 3 aya girdik. Kurtulucam liseden. Hyatımın en güzel yılları hep ezilmekle geçti. Herkes mal salak dedi bana. Normal hayatta hiç dışarı çıkmayan hiç arkadaşı olmayan biriyim. Küçüklükten beri kimseye karşı hakkımı savunamayan biriydim. Babamda annemde benim gibi insanlar özellikle ben anneme çok benzemişim. Keşke böyle bi hayata hiç gelmeseydim. Gelsemde böyle biri olmayı istemezdim. Çevremden o kadar dışlandım ki kendime zerre güvenim kalmadı. Hayatta hiçbişey başaramayan ezik bii gibi görüyorum kendimi. Kendime hiç değer vermiyorum. Bana destrk olacak beni anlayacak kimse yok yanımda. Zaten ben bu durumdan hep kendimi suçluyorum. Ben neden böyle biriyim diye hep kendime kızıyorum.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Mutsuz1 -- 17 Mart 2017; 18:13:57 >
Güven bana eziğim, yıkığım diyen insanlardan çok daha ezik bir kesim var o ise bu tarz konuların altında laf atma çabasına girenler onlara bakıp haline sevinebilirsin senden kötüleri var adam sanalda ego kasıcak kadar düşüyor mesela
bende bu arkadaşı 2018 in mayıs ayı gibi bu konuyu okumuştum o zaman bende daha 1 ay vardı liseden mezun olmaya vay be zaman ne çabuk geçti bir an baktımda bende lisede ezik gibiydim artık kendimizi değiştirme çağı gelmiştir beyler ya kendimizi geliştireceğiz ya da yok olup gideceğiz başka çaresi yok aga
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Mutsuz1 -- 17 Mart 2017; 18:13:57 >
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >