quote:

Orijinalden alıntı: KeanAtay

Geçen sene lise son sınıftaydım ve ikinci sınıftan bir kız ölmüştü. Hani hep dalga geçeriz ya böyle ölüm mü olur diye ya da adamın biri varmış kafasına taş düşmüş ölmüş diye. Ha işte o gerçek oldu, kız şehir merkezinde bir yerde gezerken tadilat yapılan bir balkondan beton parçası düşüyor ve kız oracıkta can veriyor. Ertesi gün geometri dersinde öğretmenimiz geldi bugün ders işlemeyeceğim dedi zaten tüm okulda bir yas vardı. Kızı tanıyan, tanımayan herkes hüzünlüydü. Ancak ertesi gün her şey normale döndü. Dersler aynı şeklinde ilerlemeye devam etti, kız peşinde koşan serseriler işlerine devam etti, asosyaller kendi işleriyle uğraştı yani nasıl desem hayat normal akışına geri döndü.

Fakat o bu hayatta yoktu. Ölüm yaklaşınca insan etkisini anlayabiliyor. Yaşadığım her anın değerini bildim ve insanlara hayattayken değer vermeye çalışıyorum çünkü bazen düşünüyorum da onun yerinde ben olabilirdim. İnsan bunu düşününce kendini çok değersiz ve yalnız hissediyor. Orada ölen ben olabilirdim ve o günden sonra arkadaşlarımın eğlenerek geçirdiği vakitler yine yaşanılırdı. Bense sadece kötü bir anı olarak unutulmaya terk edilirdim. Başınız sağolsun.