Konu dışında cevap veren olmadı, ayrıca kaldırıldı buraya açayım dedim.
4 şartım var. Soruyu bu şartların hepsini kabul edenlere soruyorum. 1- Herhangi bir yaratıcıya inanıyor musunuz? (Allah-Zeus-Uçan Spagetti vs.) 2- Ahirete inanıyor musunuz? (İnsanların dirilip hesap sorulması) 3- Cennet ve cehenneme inanıyor musunuz? 4- Eğer çocuğunuz olacaksa, onu sevecek/menfaatlerini düşünecek misiniz?
Bu 4 şarta "evet" diyorsanız sorduğum soruya mantıklı bir izah isterim. Şuan çocuk yapmadıysanız, çocuğunuz hiçlikte. Yani hiç var olmadı. Eğer hiç çocuk yapmazsanız, kıyamet koptuğunda ahirette sorgu suale çekilmeyecek, haliyle cennet ve cehenneme gitmeyecek, çünkü var olmadı. Fakat eğer bir canlı getirirseniz Dünya'ya, inançlarınız kıyamet koptuğunda çok sevdiğiniz çocuğunuzun ahirette sorgu suale çekileceğini ve cennet veya cehenneme gideceğini söylüyor. Şimdi bir adam öldürmek bile bize vicdanen kötü geliyorsa kendi çocuğunuzu bu cennet-cehennem kumarına nasıl alet edebiliyoruz? Onu hiç var etmemek, iyiliklerin en büyüğü değil midir? Genelde "Çocuğum belki cennete gidecek nereden biliyorsun?" diye cevap alırım. Biraz gerçekçi olun. Birincisi bu zamanda inandığınız dinin emrettiklerini yerine getirmek çok zor. İkincisi getirseniz bile 4 4'lük bir dini inancını yaşayamayacak. Üçüncüsü sadece bir tane din yok, ya yanlış dine inanıyorsan? Çocuk yaparak onu birden iradesi dışında kendini sınav yapılan ve hem kaybettiği halde hemde günahlarından dolayı Dünya'ya göre daha ağır binbir azap göreceği cehennemin ortasına atmış olacaksınız. Bu büyük bir risktir. Diğer cevaplardan biriside "Çocuğumu iyi eğitip neden en iyisi olmasın? Neden güzel bir iş, ahlak ve inancı olmasın?"dır. Eminim bizim anne ve babalarımızda kendilerine bunları söyleyerek kendilerini avutmuşlardır.
Bu sorum sadece teolojik olarak geçerli, Dünya'daki geçim sıkıntılarını, üzüntüleri saymıyorum bile. Çocuk yapmak, bu konuda o insana yapılan en büyük kötülüktür. Nasıl olabiliyor da çok sevdiğiniz çocuğunuzu tanrının cennet cehennem sınavına alet edebiliyorsunuz?
Çocuk yapmadım bu yaştan sonra da olacağını sanmıyorum ancak olaya teolojik açıdan bakmamıştım , bebeklerin çocukların çok şeker yaratıklar olmasından dolayı sahip olma isteğimi ta...
Çocuk yapmadım bu yaştan sonra da olacağını sanmıyorum ancak olaya teolojik açıdan bakmamıştım , bebeklerin çocukların çok şeker yaratıklar olmasından dolayı sahip olma isteğimi tatmin etmek veya yaşlanınca bana baksın diye (gene kendi isteğim) bir canlıyı dünyaya getirmeyi doğru bulmadım hiç, bencilce buldum özellikle içinde bulunduğumuz ortamda
Çok güzel bir bakış açısı olmuş fakat bugün anne ve babaların çocuklarını "karşılıksız" sevmesinin sebebi kendinden bir parça olması aynı genetiği paylaşıyor ol...
Çok güzel bir bakış açısı olmuş fakat bugün anne ve babaların çocuklarını "karşılıksız" sevmesinin sebebi kendinden bir parça olması aynı genetiği paylaşıyor olmasıdır fikrimce. Bir insan acı çeken bir çocuğu alıp gerçekten kendi evladı gibi sevmesi çok büyük bir erdem ister. Toplumumuzun yapısı belli iken de o erdemde insanları bulmak ütopya olurdu. Bu yüzden dediğinizi yapmak yerine acı çeken çocukların sayısını en aza indirmek için maksimum 2 çocuk yapma izni ya da çocuklarına bakmayana ağır yaptırımlar tarzı yöntemler daha makul olurdu.
4 şartım var. Soruyu bu şartların hepsini kabul edenlere soruyorum.
1- Herhangi bir yaratıcıya inanıyor musunuz? (Allah-Zeus-Uçan Spagetti vs.)
2- Ahirete inanıyor musunuz? (İnsanların dirilip hesap sorulması)
3- Cennet ve cehenneme inanıyor musunuz?
4- Eğer çocuğunuz olacaksa, onu sevecek/menfaatlerini düşünecek misiniz?
Bu 4 şarta "evet" diyorsanız sorduğum soruya mantıklı bir izah isterim.
Şuan çocuk yapmadıysanız, çocuğunuz hiçlikte. Yani hiç var olmadı. Eğer hiç çocuk yapmazsanız, kıyamet koptuğunda ahirette sorgu suale çekilmeyecek, haliyle cennet ve cehenneme gitmeyecek, çünkü var olmadı.
Fakat eğer bir canlı getirirseniz Dünya'ya, inançlarınız kıyamet koptuğunda çok sevdiğiniz çocuğunuzun ahirette sorgu suale çekileceğini ve cennet veya cehenneme gideceğini söylüyor.
Şimdi bir adam öldürmek bile bize vicdanen kötü geliyorsa kendi çocuğunuzu bu cennet-cehennem kumarına nasıl alet edebiliyoruz? Onu hiç var etmemek, iyiliklerin en büyüğü değil midir?
Genelde "Çocuğum belki cennete gidecek nereden biliyorsun?" diye cevap alırım. Biraz gerçekçi olun. Birincisi bu zamanda inandığınız dinin emrettiklerini yerine getirmek çok zor. İkincisi getirseniz bile 4 4'lük bir dini inancını yaşayamayacak. Üçüncüsü sadece bir tane din yok, ya yanlış dine inanıyorsan? Çocuk yaparak onu birden iradesi dışında kendini sınav yapılan ve hem kaybettiği halde hemde günahlarından dolayı Dünya'ya göre daha ağır binbir azap göreceği cehennemin ortasına atmış olacaksınız. Bu büyük bir risktir.
Diğer cevaplardan biriside "Çocuğumu iyi eğitip neden en iyisi olmasın? Neden güzel bir iş, ahlak ve inancı olmasın?"dır. Eminim bizim anne ve babalarımızda kendilerine bunları söyleyerek kendilerini avutmuşlardır.
Bu sorum sadece teolojik olarak geçerli, Dünya'daki geçim sıkıntılarını, üzüntüleri saymıyorum bile. Çocuk yapmak, bu konuda o insana yapılan en büyük kötülüktür.
Nasıl olabiliyor da çok sevdiğiniz çocuğunuzu tanrının cennet cehennem sınavına alet edebiliyorsunuz?