20 yaşındayım. bu yaşıma kadar ailemden ilk kez ayrıldım. kocaeli'ye okumaya geldim. her neyse az önce bizimkilerle konuştum. konuşurken sesim titredi, bazen sorulara cevap veremedim o derece. neyse zor bela konuşup kapattım telefonu. telefonu kapadıktan sonra hüngür hüngür ağlamaya başladım. çok zor geldi bana sevdiklerimden, yaşadığım yerden ayrılmak. bu kadar zorlanacağımı tahmin etmemiştim. kendimi hiç bir yere ait hissedemiyorum. şehir beni boğuyor, dersler, kaldığım yurt hepsi üzerime üzerime geliyor sanki. ortada kalmış gibiyim. çok kötü durumdayım. bizimkilerin seslerini duysam yine ağlarım o derece. tecrübeli arkadaşlar bi akıl verin, ne yapayım, siz nasıl atlattınız bu dönemi?
20 yaşındayım. bu yaşıma kadar ailemden ilk kez ayrıldım. kocaeli'ye okumaya geldim. her neyse az önce bizimkilerle konuştum. konuşurken sesim titredi, bazen sorulara cevap veremedim o derece. neyse zor bela konuşup kapattım telefonu. telefonu kapadıktan sonra hüngür hüngür ağlamaya başladım. çok zor geldi bana sevdiklerimden, yaşadığım yerden ayrılmak. bu kadar zorlanacağımı tahmin etmemiştim. kendimi hiç bir yere ait hissedemiyorum. şehir beni boğuyor, dersler, kaldığım yurt hepsi üzerime üzerime geliyor sanki. ortada kalmış gibiyim. çok kötü durumdayım. bizimkilerin seslerini duysam yine ağlarım o derece. tecrübeli arkadaşlar bi akıl verin, ne yapayım, siz nasıl atlattınız bu dönemi?
Ben de 20 yaşındayım ve ilk defa ailemden uzakta başka şehirde okumaya geldim, sakaryadan istanbula.
Bugün 3. günüm. İlk gün ben de ağlayacak gibi oldum evimin ve şehrimin rahatlığı yok maalesef burda. Ama yaklaşık 1 hafta sonra yavaştan alışıyorsun sanki.
Sana şöyle söyleyim alışınca anne babanı aramayacaksın. Ciddiyim. Ben de senin gibi kötü olmuştum. Boşlukta kalmıştım ama arkadaş çevrem oluştukça artık eve dönme ihtiyacı bile hissetmiyodum artık. Biraz sabret.
< Bu ileti tablet sürüm kullanılarak atıldı >