Yolda veya herhangi bir yerde ne zaman engelli birini görsem aşırı duygusala bağlıyorum bundan kurtulamadım nedense, normalde ne kadar vicdanlı da olsam aşırı duygusal biri değilimdir ama engelli birilerini görsem içim acıyor fena bir şekilde, bu herkeste mi böyle yoksa benmi fazla takıyorum?
Biraz abartı olabilir ama samimi olarak söylüyorum ne zaman engelli birinin bişey sattığını görsem lazım olmasada alırım, misal birkaç ay önce orta yaşlarda bacakları olmayan bir abi önümde yavaş yavaş yürüyordu ama o alan dar olduğu için arkasından yavaş yavaş geliyordum bekliyordum yol bitene kadar neyse ben yanından geçince kusura bakma kardeşim engelliyim beklettim seni dedi. resmen kalbime bıçak soktu o derece içim acıdı öyle deyince ne kusuru abi sen ne diyon lafı mı olur o nasıl söz filan dedim ama hala aklıma gelince boğazım düğümlenir. Normal biri üzülür tabiki ama ben aşırı üzülüyorum sebebini yıllardır çözemedim resmen zaafım var desem yeridir. hatta bazen engelli bi kızla evlenicem dediğimi bile hatırlıyorum
Geçen hafta ben durakta beklerken çok güzel bir kız vardı aşırı güzeldi, aksayarak garip bir yürüyüşü vardı engelliydi sanırım onu görünce içime öküz oturdu resmen. normalde o güzellikte bir kız kezban gibi tavırlar sergiler biyerleri kalkar egosundan geçilmez ama bu kızın yürürken utanarak sağa sola bakmasını görünce dayanamadım.
Misal ben 15 yaşlarındayken balkondan sokağı izliyordum bebeler maç yapıyodu kendi aralarında, kaldırımda oturan kolları kısa ve iki parmağı olan 5 yaşlarında bir çocuk vardı koşarken dengeyi sağlayamadığı için düşerdi hep burnu çenesi yara olurdu ama aşırı istekli görünürdü maç izlerken bile can atardı resmen, çocuklarda oynatmazdı düşüyor annesi kızıyor diye, yalvar yakar kendini kaleci yaptırırdı, kaleci oluncada kendini topun üzerine atardı kolları olmadığı için. onu izlerken göz yaşlarımın aşağı teker teker aktığını bile dün gibi hatırlıyorum.
Bu olay yüzünden mi takıntılıyım bilmiyorum herhangi bir yakınım veya akrabalarım arasında engellide yok ama neden bu durumlarda aşırı duygusala bağlarım bilmiyorum yıllardır, piskoloğa gidicem nerdeyse
Merak ettiğim bişey var bazen görüyoruz televizyonlarda gazetelerde engelli çocuğunu sokakta bırakan, engelli ve savunmasız diye dövülen dalga geçen insanlar var. Böyle birşey olabilir mi aklım almıyor hep yalandır falan diyorum ama ciddi ciddi varmı böyle insanlar acaba
1. sayfa
Hizmet kalitesi için çerezleri kullanabiliriz, DH'yi kullanırken depoladığımız çerezlerle ilgili veri politikamıza gözatın.
Teknoloji Haberleri
Biraz abartı olabilir ama samimi olarak söylüyorum ne zaman engelli birinin bişey sattığını görsem lazım olmasada alırım, misal birkaç ay önce orta yaşlarda bacakları olmayan bir abi önümde yavaş yavaş yürüyordu ama o alan dar olduğu için arkasından yavaş yavaş geliyordum bekliyordum yol bitene kadar neyse ben yanından geçince kusura bakma kardeşim engelliyim beklettim seni dedi. resmen kalbime bıçak soktu o derece içim acıdı öyle deyince ne kusuru abi sen ne diyon lafı mı olur o nasıl söz filan dedim ama hala aklıma gelince boğazım düğümlenir. Normal biri üzülür tabiki ama ben aşırı üzülüyorum sebebini yıllardır çözemedim resmen zaafım var desem yeridir. hatta bazen engelli bi kızla evlenicem dediğimi bile hatırlıyorum
Geçen hafta ben durakta beklerken çok güzel bir kız vardı aşırı güzeldi, aksayarak garip bir yürüyüşü vardı engelliydi sanırım onu görünce içime öküz oturdu resmen. normalde o güzellikte bir kız kezban gibi tavırlar sergiler biyerleri kalkar egosundan geçilmez ama bu kızın yürürken utanarak sağa sola bakmasını görünce dayanamadım.
Misal ben 15 yaşlarındayken balkondan sokağı izliyordum bebeler maç yapıyodu kendi aralarında, kaldırımda oturan kolları kısa ve iki parmağı olan 5 yaşlarında bir çocuk vardı koşarken dengeyi sağlayamadığı için düşerdi hep burnu çenesi yara olurdu ama aşırı istekli görünürdü maç izlerken bile can atardı resmen, çocuklarda oynatmazdı düşüyor annesi kızıyor diye, yalvar yakar kendini kaleci yaptırırdı, kaleci oluncada kendini topun üzerine atardı kolları olmadığı için. onu izlerken göz yaşlarımın aşağı teker teker aktığını bile dün gibi hatırlıyorum.
Bu olay yüzünden mi takıntılıyım bilmiyorum herhangi bir yakınım veya akrabalarım arasında engellide yok ama neden bu durumlarda aşırı duygusala bağlarım bilmiyorum yıllardır, piskoloğa gidicem nerdeyse
Merak ettiğim bişey var bazen görüyoruz televizyonlarda gazetelerde engelli çocuğunu sokakta bırakan, engelli ve savunmasız diye dövülen dalga geçen insanlar var. Böyle birşey olabilir mi aklım almıyor hep yalandır falan diyorum ama ciddi ciddi varmı böyle insanlar acaba