< Resime gitmek için tıklayın >

Büyük Şölende eğleniyorduk. Hiçbir şey bugün keyfimizi bozamazdı. Fèanor tüm ihtişamıyla oturuyordu. Silmarilleri yanına almamıştı bu defa. Sürgünü henüz bitmemişti. Büyük Eldar beyleri, görkemli Valar, sadık Maiar.. Hep birlikte içiyor, yiyor gülüşüyor ve bu büyük bayramın keyfini çıkarıyordu. Elf kızları dans ediyor; müziğin kah alçalan, kah yükselen tınılarıyla bir o yana bir bu yana zarifçe seğirtiyorlardı. Halkımın -Noldolin'in- her yana savurduğu, karşılıksız dağıttığı mücevherler her yanımzda ışıldıyordu. Harplar çalıyor, gümüş borulardan müzik doğuyordu yüreklerimize. Altın tabaklardaki ziyafetler, ortalarda dolaşan ve huzurumuza gölge düşüren tüm söylentileri bize unutturuyordu. Lakin..

Bir uğultu, bir inilti, bir çığlık.. İki ağaç'ın olduğu yönden. Aklıma korkudan başka hiçbir duygu hakim olamıyordu. O kadar derin bir sesti ki.. Eski günlere dönmüştük sanki. Orta Dünya'nın karanlık günleri tekrar aklımda canlanıyordu. Çok uzun zaman geçmişti ama karanlıkta bizi avlayan vahşilerin anısının, sonsuza dek içimden ayrılacağını zannetmiyorum. Yeniden gece geldi mutluluğumuza. Evet gerçekten günler düştü, önümüzdeki tabaklar artık yiyecek değil sanki karanlığın kendisi gibi göründü gözlerimize. Işık gitmişti. Ne olduğunu anlayamıyorduk. Melkor'du bu. Başkası olamazdı. Şölende bile yoktu zira. Bu denli bir kötülük..

< Resime gitmek için tıklayın >

Valar komutanları acilen divan toplamaya hazırlandılar ama gelen bir haberci Finwe'nin ölümünü ve Silmarillerin çalındığını bildirdi. Artık Valar ağaçları için bile umudumuz kalmamıştı. Her yanda telaşlı sesler, ağlaşanlar..