Barbara Palvin ve Siyah

Aşağı Git Tüm Forumlar Konu Dışı / Off Topic Konu Dışı Barbara Palvin ve Siyah

Bu konudaki kullanıcılar: 1 misafir

7
Cevap 444
Tıklama 0
Öne Çıkarma

1. sayfa

Barbara Palvin ve Siyah

Cevap Yaz

DoğuştanNinja

11 yıl

Konu Sahibi

Tek başınaydım, her zaman olduğu gibi. Ailem yoktu yanımda, ne ailem, ne sevdiğim adam. Tek başıma kalmıştım. Issız ormanı ısıtan tek şey, yırtıcı kuşların sesiydi. Üşüyordum. Isıtanım yoktu. Yalnızdım, her zaman olduğu gibi.
Yalnız...
Kollarımı gövdeme sarıp, ısıtmaya çalıştım kendi kendimi. Ürpermiş gözlerimi, etrafımda gezdirdim. Gündüz olan o orman yeşilliği gitmiş kendini karanlığa bırakmıştı. Etraf kapkaranlıktı, siyah olmayan tek bir şey vardı; o da ormanı dolduran dumansı sisti.
Yalnızdım. Ama korkmuyordum.
Sanki birileri koruyordu beni, güvendeydim. Oysa ki, kimse yoktu burada. Ben vardım, ve ağaçlar...
Peki neden biri varmış gibi hissediyordum?
Neden buradaydım?
Neden kormuyordum?
Neden güvende hissediyordum?
"Öleceğim." Diye geçirdim içimden. "Soğuktan değil belki ama, yalnızlıktan öleceğim."
Soğuktan titreyen kollarıma dökülen siyah örtü refleksen arkama dönmeme sebep olmuştu.
Üşümüyordum.
"Yalnız değilsin."
Arkamdan gelen ufak mırıldanış, ürpermeme falan neden olmamıştı. Tam tersine. Sanki onu tanıyordum.
Sanki beni kurtarabilecek tek kişi oydu.
"Kimsin?" Diye mırıldandım etrafımda dört dönerken. "Neredesin?" Diye de devam ettirdim sorumu.
"Tam yanındayım. Hep yanındaydım."
Söylediği cümleler sadece sözleri barındırmıyordu. Duygular vardı içlerinde hepsinin.
Güven.
Temizlik.
Tutku.
En baskını, "güven"di şu anda, güvendiğim tek kişi oydu. Ailem, yıllardır tanıdığım arkadaşlarım, sevdiğini sandığım adam değil. Ona güveniyordum.
Ne diye tanımadığım, hatta suratını bile görmediğim birine güveniyordum ki?
"Yanımdasın, biliyorum. Sadece bana kendini göster."
Mırıldanışımın üstüne karanlığın ardından bir ışık sıyrıldı, bana doğru.
Güzeldi. Çok güzel.
Karamel rengi gözleri parıldıyordu bana bakarken. Düzgün burun yapısı, kaş yapısı, dudak yapısı, yüz yapısı ve vücut yapısı. Sanki her şeyiyle mükemmel yaratmıştı Tanrı onu. (Tanrı kelimesini bende pek sevmiyorum.) Korumacı tavrını takınmış, beni süzerken mükemmeliyet dudakları yukarı doğru kıvrılmıştı.
"Benden korkma. Lütfen."
Mırıldanışının ardına ona biraz daha yaklaştım. Ancak, bana yakınlaşmak yerine benden uzaklaşıyordu. Ona ne kadar yakınlaşsam, bir o kadar uzaklaşıyordu benden.
Neden kaçıyordu?
Ona bu kadar yakınlaşmışken neden dokunamıyordum?
"Benden neden kaçıyorsun?" Ona doğru adım atmaya devam ettim."Lütfen, sana dokunmama izin ver."
Mırıldanışıma aldanmayarak, arka arka yürümeye devam etti. Ayaklarımdaki bütün o soğuk ısı boşalırken, daha yeni yeni anlamıştım güneşin altında olduğumu.
Daha demin karanlık ormanda değil miydik biz?
Hangi ara bu cennetten farksız yere geldik?
"Isınabildin mi?"
Bütün sorularıma rağmen hala beni düşünüyordu. Beni koruyordu. Kimsenin korumadığı kadar koruyordu beni. Vücudum ısınırken, gözlerimin karşımdaki mükemmeliyete bakarken uyuştuğunu hissettim.
Neden bu kadar mükemmelsin?
Güneş vücudumu kavurmaya başlayınca, en yüksek sesle inledim.
"Gitmelisin. Seni buraya getirmemeliydim. Buradan gitmelisin."
Pekala, neden burada olmamam gerektiğini söylediği halde onun yanında kalmak istiyordum?
Neden aynı zamanda onun söylediklerine de uymak istiyordum?
Ne yapacaktım peki?
Canım yanıyordu, ışıldayan o güneş, yakıyordu tenimi. Kıpkırmızı olmuştu her yerim. Ama yine de kopamıyordum ondan. Onu istiyordum.
Söyleyebildiğim tek cümle "Sana dokunmama izin ver." Di.
"Bana dokunamazsın, yanarsın çünkü."
Dudakları mükemmel bir şekilde yukarı kıvrılırken kollarımdan tutunarak ittirdi beni karanlık ormana tekrardan. Vücudumdaki yanıklar iyileşmeye başlamıştı. Son söylediği şeyler beynimde yankılanıyordu.
Benden korkma, lütfen.

DH forumlarında vakit geçirmekten keyif alıyor gibisin ancak giriş yapmadığını görüyoruz.

Üye olduğunda özel mesaj gönderebilir, beğendiğin konuları favorilerine ekleyip takibe alabilir ve daha önce gezdiğin konulara hızlıca erişebilirsin.