quote:

Edith Finch adlı bir genç kızı birinci şahıs kamerasından kontrol ettiğimiz oyun, Edith’in yıllar önce annesiyle beraber terk ettiği eve dönüşüyle başlıyor. Elinde kendi yazdığı günlük ve annesinden aldığı, hangi kilidi açtığı bilinmeyen bir anahtar ile karanlık bir ormanda, hiç susmayan rüzgarın sesiyle, yıllar önceki haliyle yerinde duran eve doğru yürümeye başladığınızda, Edith sesli düşünceleriyle hikayeyi anlatmaya başlıyor. Yüzyılı aşkın süre Finch Ailesi’ne ev sahipliği yapmış garip, yapısal olarak da ilginç duran bu ev bütün oyunun geçtiği ana mekan. Oyunun başında, neredeyse hepsi Edith daha doğmadan önce ölmüş ev sakinlerinin odalarının kapıları kilitli durumda. Edith ile amacınız, bütün evi labirent gibi kaplayan gizli geçitler aracılığıyla bu odalara girmek ve özel bir eşyaya dokunup, günlüğün soyağacı kısmındaki isimlerin aslında kim olduklarını öğrenmek ve son hikayelerini onların gözünden tekrar tecrübe etmek. Kim olduklarını diyorum çünkü Edith yaptığı yorumlarla geçmişine dair neredeyse hiçbir şey bilmediğini söylüyor.

Edith’in büyük-büyük babasının, kardeşlerinin, dayılarının ve biraz daha uzak akrabalarının hikayelerini öğrenmek için odalarına girmeniz gerektiğini söylemiştim. Her bir oda ince ayrıntılarına kadar düşünülüp, birazdan anlatacağı hikayenin ruhunu taşıyacak şekilde yaratılmış. İçinde yaşayan sakinleri öldüğü günden bu yana mühürlenmiş odalar, henüz kapatılıp gidilmiş gibi taze duruyor. Hiçbiri birbirine benzemeyen hikayeler ile Edith atalarına dair merak ettiği sorulara cevaplar alırken, sormayı akıl edemediklerinin cevaplarını da buluyor. Oyunun en vurucu olmasını beklediğimiz nokta elbette bu hikayeler oluyor. Hepsinin tek bir ortak noktası var: ölüm. Sadece ölüm. Ölü geçmişe yaptığınız yolculuk size insanların yaşamlarından dakikalar sunarken nihayetinde varması gereken yere varıyor. Bu insanların kim olduklarına dair bir şeyler öğreniyorsunuz lakin en sert kısmı, nasıl öldüklerinin genellikle bir peri masalı gibi anlatılıyor oluşu. Yapımcı, ölümü hiçbir zaman ölüm olarak göstermiyor. Masallardaki gibi göklere yükselmek, yağmura dönüşmek gibi yollara başvurarak bazen aslında hikayenin nasıl bittiğinden çok neden bittiği sorusuna kafa yormanızı sağlıyor. Burada problem şu: Anlatımda kullanılan semboller, insanlara basit kelimelerle anlatılabilecek sıradan bir hikayeyi atmosfer ve müzik aracılığıyla sahte bir kompleks etiketi altına saklıyor. İlk başta insanı şaşırtabildiği doğru; fakat üzerine düşünüldüğünde biraz önce tecrübe edilenlerin abartıldığı kadar olmadığını çok rahat fark ediyorsunuz.

Oyun süresi sakin bir şekilde oynandığında iki-üç saat sürüyor. Gone Home’daki gibi çözmeniz gereken bulmacalar yok veya Firewatch’taki gibi seçeceğiniz diyaloglarla değişen bir atmosfer yok. Hatta karanlık dünyası Everybody's Gone to the Rapture’un rengarenk kentinin yanında sönük bile kalıyor. 10-15 dakikayı geçmeyen hikayeleri yaşadıktan sonra tek yapmanız gereken hemen bulabileceğiniz gizli bir geçitle diğer odaya geçip yeni hikayeye başlamak oluyor.

Hikâye kaynaklı problemlerin yanında teknik sıkıntılar da mevcut. Finch’lerin evine giriş bile yapmadan fps düşüşleri yaşamaya başlıyorsunuz. Evin içinde odadan odaya geçerken donmalar, birkaç saniyeden uzun süren yükleme ekranları mevcut. Oyun, giderek moda haline gelen 60 fps olayını bırakın, sabit 30 fps yakalamayı daha başaramıyor. Fakat müzikler... İşte bu konuda olumsuz hiçbir şey yazmayacağım. Oyun şimdiye kadar dinlediğim en iyi soundtracklerden birine sahip. Loş duvarlar veya tik-tak vuran bir saat... Bu oyuna atmosferi ekleyen şey ne diyalogları ne de hikayesi. En büyük etken kesinlikle müzikler. Bir PlayStation klasiği Journey’in müziklerinden bu yana her bir parçasıyla bu denli etkili, insana kendisini hissettiren bir dünyaya adımımı atmamıştım.

Karar
What Remains of Edith Finch, incelikle işlenmiş ayrıntılı dünyası ile sihir dolu bir eve giriş yapıyormuş gibi hissetmenize yol açıyor. Fakat bitirdiğinizde, sanki gerçek biriyle tanışmışsınız ve o kişiyle bu yolculuğu gerçekten yapmışsınız duygusunu vermekten çok uzak kalıyor. Üzülerek söylemem gerekiyor, What Remains of Edith Finch anlatılmak istenen ile oyuncunun bilinçaltı çakışmadığı sürece biraz eğlenerek güzel bir yolculuk yapabileceğiniz, harikulade müziklerle sizi birkaç saat meditatif kılacak, sonunda uzun süre hatırlayabileceğiniz bir oyun deneyimi sunuyor.