Profil: anissa1

Beyler şimdi ben Hacettepe tıp fakültesinde okuyan biriyim ve 2.senemdi ki muhtemelen seneye de öyle olacak

.Kaldım kısacası. Aile evindeyim ve annem diyor ki kalırsan hayatı sana dar ederim falan. Kendimi çok kötü hissediyorum bana kalsa ben mühendislik yazardım çünkü matematiği seviyordum. Ailem yüzünden( ya da belki ileride sayesinde bilemiyorum ) tıp yazdım geldi. Annem bana kötü davranıyor herkesin arasında rencide ediyor. Kendisi de ev hanımı

. Küçüklükten beri beni başkalarıyla mukayese ederdi. Hiç özgüvenli değilim hep kendi kabuğumda yaşıyorum. Beni yine başarısızlıklarımda( matematikten misal 80 aldıysam) aşağılar yerin dibine sokardı.

Kendimi hep yetersiz gördüm, kızlardan uzak durdum çünkü sanıyordum ki onlar da beni öyle görüyor. Beni bir insanın seviyor olmasına ihtimal bile veremiyorum. Çok yalnız hissediyorum. Kadınlarla iletişim kurmuyorum, onlar benle kuruyorsa da çıkarları vardır diye düşünüyorum ya da ileride beni aşağılayacaklar ve hepsi bana gülecek gibi hissediyorum. Burada bir nevi anonim olduğum için rahatça söyleyebiliyorum yoksa bunları söyleyemezdim.

Bazen intihar etmeyi düşünüyorum. Müslüman olmasam ve içimdeki Allah korkusu bu kadar güçlü olmasa şimdiye ya kendimi aşağı atar ya da bileklerimi keserdim. Evden gitmek mümkünse bu hayattan uzaklaşmak istiyorum.

Arkadaşlarımla aram da eskisi kadar iyi değil mesele geçen gün onlarla konuşurken ikisi ayağa kalktı bir şey demeden bana bile bakmadan gittiler ki sınava gidiyorlardı ama hiç bana hoşça kal kolay gelsin gibisinden bir şey demediler. Hayalet gibi hissediyorum. Çirkin miyim yoksa insanlara yaydığım enerjiden mi yoksa benim kafamdaki kuruntularım mı hiç bilmiyorum ama sanki kimse beni sevmiyormuş gibi hissediyorum. Ya da en yakın arkadaşım diyebileceğim(ki yakın arkadaşım değil sadece kıyaslama yaparsak) kişi bile ben onla konuşurken dediklerimi duymazdan geldi ve başka bir kızla konuştu.

Yüzümü de hiç çekici bulmuyorum. Aynalardan nefret ediyorum. Hele gözlerim... Tek kelimeyle bakmaya bile değmezler. Aynada asla gözlerime bakmam. Dudaklarım çekici geliyor sadece onlara bakıyorum o kadar. Bana ait her şeyden nefret ediyorum. Sesimden, yüzümden, kendimden. Günah olmasa kesinlikle intihar ederdim.

Kardeşlerimle aram iyi bile değil, beni asla abi olarak görmezler. Aşağılarlar başkalarıyla beraber. Bana saygısızca davranırlar ve ailem onlara söylesem de bir şey demez. Ben karşılık verince de yaşın gibi davran, sen adam mısın, senden adam olmaz gibi ithamlarda bulunurlar. Annem asla benim yaptıklarımdan memnun olmadı. Hatta yksde 1900'lü sıralamaya girince de beni aşağıladı, yapabileceğin buydu gibisinden laflar etti.

Kendimi değerli görmüyorum. Oyun oynamak, kitap okumak, resim çizmek ve tek başıma top oynamak harici aktivitem yok. Online oyunlarda bile arkadaş bulamıyorum, bulsam da ses açmak istemiyorum çünkü sesimin iğrençliğinden dolayı benle oynamayacaklarmış gibi hissediyorum. Bundan dolayı hikayeli oyunlar oynuyorum. Paramın çoğu da oyunlara gidiyor zaten yoksa kafayı yerim yalnızlıktan. Neyse ki babam annem gibi değil. Sadece bu yaz işe gir bari para kazan dedi kalmam üzerine başka da bir şey demedi. Seneye çalış gibisinden üstünkörü öğütler verdi o kadar. Ölmek aşırı tatlı geliyor artık.