Yaklaşık 1.5 yıldır süren bir ilişkim var. Ve bu birliktelik süresince pek çok şey yaşayıp, pek çok sorunu atlattık. Zaman zaman kopma evrelerine gelsek de öyle bir şey hiç yaşanmadı. Geriye dönüp baktığımda; bu ilişki için yakın çevrem, en çok samimi olduğum iki arkadaşım ve alışkanlıklarımı bedel olarak ödediğimi görüyorum. Tabii nankörlük yapmak istemem, sevgilim de annesi yüzünden benim için çok gözyaşı döktü. Şimdi geldiğimiz noktada devamlı bir çatışma ve kavga halindeyiz. Öyle ki, her buluşmada ayrilip, diğerinde tekrardan barişıyoruz. Ona eskisi gibi yakın, sevecen davranmağımı söylüyor. Halbuki bunun nedeni, kendisinin bana olan tutumundan kaynaklanıyor; hiç kimseyle samimi olamamı istemiyor, kız arkadaşım olsun isteniyor, wp kullanmama karşı çıkıyor. Mesela, bu hafta 5 kere staj yaptığı yerden onu almaya gittim. Buna rağmen, bugün sabahki karşılıklı görüşmemizde arkadaşıma gideceğimi onunla bulunamayacağımı söylediğimde, yine şiddetli bir tartışma yaşadık ve ben dayanamayıp çarşının ortasında ona bagirdim. Çok geçmeden beni arayıp "artık bir kız arkadaşım yok" diyip, telefonu kapattı. Her ne kadar haklı olduğumu düşünsem de ayrılık mevzusunu düşününce, ona derin bir şevkat ve koruma isteği duyuyorum. Öte yandan belki hiçbir kadın beni onun kadar sevemicegini biliyorum. Gerçekten çok daralmış bir haldeyim. Sorun ben de mi, yoksa bu baskılara karşı gösterdiğim reaksiyonlar normal mi onu bile ayırt edemiceyecek haldeyim. Okuduğunuz için teşekkürler... |