quote:

Orijinalden alıntı: RancStone

quote: Orijinalden alıntı: Ustad-kun Bugün huzurlu bir Pazar sabahıydı. Kahvaltımı yapıp dışarı çıktım. Temiz hava aldım. Telefonuma mesaj geldi. Mesaj arkadaşımdan gelmişti. En yakın metro istasyonuna gelmemi istiyordu. Gittim. Kapıdan girerken aniden beyaz bir ışıkğın çıktığını hissettim. Çevreme baktım. Kimsede bir tuhaflık yoktu. Gözümün oynadığı bir oyun sandım. Metro istasyonuna gittim. Ama arkadaşım yoktu. 20 dakika bekledim gelmeyince mesaj attım. 5 dakika sonra hemen geleceğini söyledi. 10 dakika sonra geldi. Elinde büyük bir bavul ile hediye. Her yeri yaralarla kapalıydı. Ne olduğunu sordum. Kaldığı apartmanın sahibi ve kocası tarafından gönderilmiş. Nedenini sorunca eve kız attığını ve kızlı erkekli kalınca apartman sahibinin çok sinirlendiğinde söyledim. Kız nerede deyince kızın bir hastaneye yatırıldığını söyledi. Hastaneye gittik. Kızı en ağır dereceden psikolojik rahatsızlığı olanların bulunduğu bir koğuşa almışlardı. Yanına yaklaştık. Bizi görünce krize girdi. Arkadaşıma reddedemeyeceği bir teklifte bulundum. Sonra kızın yanına oturdum ve ona küçük sürprizler yaptım. Sakinleşti. Aniden koğuştaki küçük lamba sallanmaya başladı Ve uzakta bir çığlık duyuldu. Kıza baktığımda onun yatağında olmadığını ve kaçtığını gördüm. Hemen sokağa çıktık. Kızın peşinden koştuk. Bizi görünce boğazıma atıldı. Nefes alamıyordum. Boğazımdan aşağı sıcak kan akıyordu tam o sırada bir patlama oldu ve binanın biri kızın üstüne yıkıldı. Kız öldü. Ve aniden yaşlı bir adam çıktı. Osmanlıca yazılar yazan eski bir kağıt attı. Arkadaşım dedelerimizin kağıtlarını bile okuyamıyorum dedi. Sonra dede bana dokundu. Zebaniler dönüştüm ve arkadaşımı zindana attım. Sonra zebaniden insana dönüştüm. Olayı unutmak için eve koştum. Hemen uyudum. Sabah uyandığımda ağlıyordum. Arkadaşım ve arkadaşımın sevgilisi artık yoktu. Zindanın yerini de bilmiyordum. Dedeyi de bulamadım.

şurdan sonra okumadım, metroda çeken telefon, saygılar ali abi (ağaoğlu)