Herkese merhaba, ben 32 yaşında bir erkegim, evin tek çocugu olarak büyüdüm, sosyal fobim var hala yenemedim birazdan anlatacaklarım kiminize komik gelecektir dogal olarak ancak bu yaşanılanlar da benim kaderimmiş, geçmişi düzeltmek gibi bir şansım da olmadıgına gore çözüme yönelik olarak bu illetle savaşmak isteyenlerin foruma cevap yazmasını rica ediyorum, sadece sorunu olanlar yazsın lütfen, bu olumsuz durumu yenmek isteyen kendini yalnız hisseden 1 kişi de olsa ileride arkadaş grubu da oluşturabiliriz ve gerçek hayatta da buluşabiliriz hatta erkekli kızlı aynı durumdan muzdarip insanlar olarak birbirimize can yoldaşı oluruz kim bilir..

Dedigim gibi 32 yaşındayım, insanlarla konuşurken konuşmanın 20-30.saniyesinde göz temasından kaçmaya başlıyorum, birini dinlerken dudagım titremesin diye dişimi sıkıyorum, elim cebimde parmagımı sıkıyorum. Hayatım boyunca kendimle baş başa kalarak bir şeyler yapmayı tercih ettim eve kapanarak geçti hayatım, bu durumun tek faydası ise okudum yüksek lisans bitirdim, binlerce spor karşılaşması izledim, Charlie Chaplin'in 1920'li yıllardaki filminden 2020 yılındaki filmlere kadar belki de binlerce film izledim ama yetmedi işte sonuçta ne yaparsanız yapın başka insanlarla bir araya gelmeden hayatını idame ettirme şansınız yok. İnsan ilişkilerine girince sınıfta kalıyorum. ortaokulda kaşımla, onlarda olmayan bende erken çıkan bıyığımla sakalımla bacak kılımla dalga geçtiler ve insanlardan uzaklaştım. Lisede de dalga geçenler oldu burnumla kaşımla bacak kılımla, üniversiteye geçince bambaşka bir dünyaya geldim orada birçok insan çocuklugu geride bırakmıştı ve olgun insanlar gorunce bambaşka bir dünyaya geldigimi fark ettim, şaşırdım da tabii ki. Arkadaşlarım oldu öğlen yemeklerini birlikte yedik, gezdik sinemaya gittik.. Ama bilinçaltında yine 8-10 sene öncesi kaldıgı için bu düzelme de geçici oldu. Mezun olduktan sonra herkes kendi yoluna gitti çabalar sarf ettim o arkadaşlarımla buluşmak için önce birkaç kez buluşmamıza ragmen sonrasında koptuk gittik. Hiç kız arkadaşım olmadı,eğitim hayatımın her aşamasında platonik takıldım çünkü risk almadım, belki hoşlandıklarımdan beni seven de olmuştur misal üniversitede ilk hafta bir kızla tanıştım kalbim küt küt attı ders kayıtlarını birlikte yaptık aynı sıralarda oturduk ama reddedilme korkusundan risk almadım ve 2 hafta sonra ondan uzaklaşmak istedim. Kendimi ona layık gormedim, sanki diger insanlar beni gözlüyor şu kıza bak yanında oturana bak diyormuş gibi geliyordu. Kısacası belki gerçeklerle belki de kuruntularla ondan bilerek uzaklaştım. Daha önce de terapiye gittim , paxera kullandım hepsi geçici çözümler oldu. Son 4 senedir iş içinden çıkılmaz hale geldi ve ben de terapiye başladım yeniden düzenli olarak 4 aydır gidiyorum 2-3 haftada bir. Sadece erkeklerin oldugu bir işteyim, karşı cinsle eskiden yaptıgım normal konuşmaları misal hal hatır sormayı bile unuttum. Dost gördüklerimin çogu evlendi herkes kendi yoluna gitti arayan soran bile kalmadı. terapistten bana düzenli ödevler vermesini istedim misal 1 gün kütüphaneye git dedi, haftanın 1 günü bir semti gez dedi, kafede tek başına otur insanları gozlemle dedi, evin alışverişini sen yap markette şarküteri sorumlusundan peynir iste bile dedi çünkü emin olun bunu yaparken bile çekiniyorum, yaptıgım alışverişler ürünü sepete koyup kasada parayı vermekten ibaret, insanlara bir şey sormaya çekiniyorum, bir spotçudan kondisyon bisikleti almayı düşünüyorum ama pazarlık yapmaya korkuyorum beni salak bulurlar kazıklarlar diye. 32 yaşındayım ve 40 yıllık bekar filmine dogru adım adım ilerliyorum. Sorun bekar olmak degil, ruhsal sorunu olmayıp bekar olan da var, sorun insan ilişkilerimin berbat durumda olması. Lütfen benzer durumda olan insanlar yazsın foruma tartışalım ve çözüm bulalım. Sevgiler