Üniversite 2.sınıf öğrencisiyim.Samsun'luyum,İzmir'e okumaya geldik,kısacası gurbetteyim.Okula zorla gidiyorum,hiç sevemedim. Kendi branş hocamı hele hiç sevmiyorum. Sıkıntılı bir hoca. Çoğu hoca gibi bu da bir tane eleman belirledi gözüne (o kişi benim) ve bana kafayı taktı,ne desem batıyor adama. Derste soru soruyor, ben arkada sessiz, sakin dersi dinliyorum. Hop geliyor,direkt bana "Bora sen ne diyorsun bu işe diyor? " Cevap veriyorum,bildiğim kadarıyla "Bu kadar egoist olma, birşey bilmiyorsan bilmiyorum de,iddia etme" falan diyor.Ne desem batıyor herife. Bir şey de diyemiyorum, desem ters düşüp, dersten kalacam. Okul bitmeyecek, belki de dalacam adama,bir anlık öfkeyle okul yanacak. Her ders böyle geçiyor genelde.
Neyse okuldan bahsetmeyecektim ama okul hayatım dahi( bir de İzmir gibi bir şehirdeyim) her şey bombok geçiyor. 60 kişilik sınıfta 4 tane kız var zaten. Ortam yok,birşey yok. Baktım olmuyor, bakmadım. Kız işlerini kovaladım (oldum olası hiç gülmedi yüzüm kız işlerinde) konuştuğum kızların ya sevgilisi oldu ya da arayı bulamadık.
Öğrenci evinde kalıyorum, kaldığım oda karanlık,hava almıyor, rutubet var. Ve de çok küçük. Küp gibi bir odanın içinde kaybolup, gidiyorum resmen. 7x24 karanlık. Adeta vampir hayatı yaşıyorum, evi de sevmiyorum. Ev arkadaşlarım fena çocuk değiller ama onlarla da anlaşamamazlık oluyor.Evin içinde hayalet gibiyim zaten.Bir anlaşamamazlık olursa şayet arkadaşlardan ötürü oluyor zaten. Kapımı tıklatıyorlar,içimden diyorum "yine birşeyi beğenmedi,birşey diyecek vesaire vesaire"..
Vizeler,finaller desen ayrı dert. Okula imza için gidiyordum, bir dersten 4 devamsızlık yaptım, kredisi de yüksek. 90 AA ile geçeceğim dersten, devamsızlık yüzünden kalacam.
Millete bakıyorum,hep gülüyorlar. Kafelerde falan takılıp,hayatı yaşıyorlar. Gam yok,dert yok gibi gözüküyor. Hayatı resmen seyirci gibi izliyorum. Dışarı çıkıyorum, çok güzel kızlar var hakikaten. Yanlarında da sahipleri var. Alayının sevgilisi var anasını satayım. Olmayanlar da zaten bizi bulmaz. Şansızım bu konuda. Çevremdekiler yakışıklı çocuk der, fiziğimde iyidir, besyo okuyorum zaten. Ama yok abi olmuyor. Çok uğraştım ama pes ettim artık. Eksik kalsın. Bir de bu işi kafaya takarsam yandım zaten.
Ailemin tek çocuğuyum, ailemi çok severim, iyi insanlardır. Hayatımı, varolmamı sürdürmemin tek nedeni ailem.Ben intihar edersem, çok büyük bencillik etmiş olurum. Benim arkamdan gelirler onlar da. Onlar olmasa çoktan gitmiştim bu gezegenden. Sonsuz uykuya çoktan yatmıştım.
Monotonluktan da sıkıldım.Her gün aynı terane.Her gün aynı bok. Değiştirmeye çalıştım ama bu kapitalist düzende işe yaramıyor. Okula git, eve gel,arada dışarı çık,playstation oyna, arada kafeye git. Tek yaptığım iş bu. Geceleri zaten uyuyamıyorum, imsomnia hastasıyım. Düşün,düşün,düşün,düşün.... Felsefeye nerden sardıysam zaten kafayı yedim. Ateistim. Her gün olmayan şeylere sövmekten ben bıktım artık. Hayatta beni yaşatacak hiçbirşey yok, hiçbir gaye yok. Optimist olayım diyorum,kurtulayım bu peşimistlikten ama yok abi olmuyor. Yapım böyle. Kabul ettim artık. Herşey çok sıkıcı.Benim tek derdim varolmak sanırım. Yakında bu işkenceye son vericem,Mehmet pişkin gibi olmaktan korkuyordum ama sanırım sonum o adamla aynı olacak.
Okuyanlara teşekkür ederim, içimi dökmüş oldum az da olsa. Daha da yazacaktım ama pek okuyan olmaz diye kısa kesiyorum.
Üniversite 2.sınıf öğrencisiyim.Samsun'luyum,İzmir'e okumaya geldik,kısacası gurbetteyim.Okula zorla gidiyorum,hiç sevemedim. Kendi branş hocamı hele hiç sevmiyorum. Sıkıntılı bir hoca. Çoğu hoca gibi bu da bir tane eleman belirledi gözüne (o kişi benim) ve bana kafayı taktı,ne desem batıyor adama. Derste soru soruyor, ben arkada sessiz, sakin dersi dinliyorum. Hop geliyor,direkt bana "Bora sen ne diyorsun bu işe diyor? " Cevap veriyorum,bildiğim kadarıyla "Bu kadar egoist olma, birşey bilmiyorsan bilmiyorum de,iddia etme" falan diyor.Ne desem batıyor herife. Bir şey de diyemiyorum, desem ters düşüp, dersten kalacam. Okul bitmeyecek, belki de dalacam adama,bir anlık öfkeyle okul yanacak. Her ders böyle geçiyor genelde.
Neyse okuldan bahsetmeyecektim ama okul hayatım dahi( bir de İzmir gibi bir şehirdeyim) her şey bombok geçiyor. 60 kişilik sınıfta 4 tane kız var zaten. Ortam yok,birşey yok. Baktım olmuyor, bakmadım. Kız işlerini kovaladım (oldum olası hiç gülmedi yüzüm kız işlerinde) konuştuğum kızların ya sevgilisi oldu ya da arayı bulamadık.
Öğrenci evinde kalıyorum, kaldığım oda karanlık,hava almıyor, rutubet var. Ve de çok küçük. Küp gibi bir odanın içinde kaybolup, gidiyorum resmen.
7x24 karanlık. Adeta vampir hayatı yaşıyorum, evi de sevmiyorum. Ev arkadaşlarım fena çocuk değiller ama onlarla da anlaşamamazlık oluyor.Evin içinde hayalet gibiyim zaten.Bir anlaşamamazlık olursa şayet arkadaşlardan ötürü oluyor zaten. Kapımı tıklatıyorlar,içimden diyorum "yine birşeyi beğenmedi,birşey diyecek vesaire vesaire"..
Vizeler,finaller desen ayrı dert. Okula imza için gidiyordum, bir dersten 4 devamsızlık yaptım, kredisi de yüksek. 90 AA ile geçeceğim dersten, devamsızlık yüzünden kalacam.
Millete bakıyorum,hep gülüyorlar. Kafelerde falan takılıp,hayatı yaşıyorlar. Gam yok,dert yok gibi gözüküyor. Hayatı resmen seyirci gibi izliyorum. Dışarı çıkıyorum, çok güzel kızlar var hakikaten. Yanlarında da sahipleri var. Alayının sevgilisi var anasını satayım. Olmayanlar da zaten bizi bulmaz. Şansızım bu konuda. Çevremdekiler yakışıklı çocuk der, fiziğimde iyidir, besyo okuyorum zaten. Ama yok abi olmuyor. Çok uğraştım ama pes ettim artık. Eksik kalsın. Bir de bu işi kafaya takarsam yandım zaten.
Ailemin tek çocuğuyum, ailemi çok severim, iyi insanlardır. Hayatımı, varolmamı sürdürmemin tek nedeni ailem.Ben intihar edersem, çok büyük bencillik etmiş olurum. Benim arkamdan gelirler onlar da. Onlar olmasa çoktan gitmiştim bu gezegenden. Sonsuz uykuya çoktan yatmıştım.
Monotonluktan da sıkıldım.Her gün aynı terane.Her gün aynı bok. Değiştirmeye çalıştım ama bu kapitalist düzende işe yaramıyor. Okula git, eve gel,arada dışarı çık,playstation oyna, arada kafeye git. Tek yaptığım iş bu. Geceleri zaten uyuyamıyorum, imsomnia hastasıyım. Düşün,düşün,düşün,düşün.... Felsefeye nerden sardıysam zaten kafayı yedim. Ateistim. Her gün olmayan şeylere sövmekten ben bıktım artık. Hayatta beni yaşatacak hiçbirşey yok, hiçbir gaye yok. Optimist olayım diyorum,kurtulayım bu peşimistlikten ama yok abi olmuyor. Yapım böyle. Kabul ettim artık. Herşey çok sıkıcı.Benim tek derdim varolmak sanırım. Yakında bu işkenceye son vericem,Mehmet pişkin gibi olmaktan korkuyordum ama sanırım sonum o adamla aynı olacak.
Okuyanlara teşekkür ederim, içimi dökmüş oldum az da olsa. Daha da yazacaktım ama pek okuyan olmaz diye kısa kesiyorum.
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >