Muhammed, Medine’ye geçip oradaki Yahudilerle barış sözleşmesini onayladıktan sonra çok kısa bir zamanda, hicretten yaklaşık olarak 17 ay sonra miladi 624’te, Abdullah bin Cahş komutasında on-on iki kişilik bir silahlı grubu, (kendince) asayişi temin maksadıyla “Batn-i Nahle” denilen bölgeye gönderiyor. Aylardan “Recep” ayıdır. Bu grup oraya varınca dört kişilik bir Mekkeli ticaret kafilesiyle karşılaşıyor. Bu dört kişi, o silahlı Müslümanları görünce korkuyorlar ve kalkıp birbirlerini tıraş etmeye başlıyorlar. Tıraştan gayeleri, kendilerinin, “umre” ibadetinden henüz çıktıklarını, dolayısıyla hiçbir kötü niyetleri olmadıklarını vurgulamaktı. (Çünkü gerek hac, gerekse umre ibadetlerinde tıraş olmak da vardır.) Daha doğrusu, bu tıraş eylemiyle Müslümanlara barış mesajını vermek istiyorlardı. Ama maalesef istenen olmuyor ve korktukları başlarına geliyor: Müslümanlar onlara saldırıp “Hadremi oğlu Amr”ı öldürüyorlar. (Bu şahıs, aynı zamanda Mekke’nin ileri gelen bir ailesine mensuptu.) “Osman” ve “Hakem” adlarında iki kişiyi de esir alıyorlar. “Nevfel” adında dördüncü şahıs ise, kaçmayı başarıyor. Müslümanlar ayrıca onların bütün mallarına da el koyuyorlar. Bu menfur (haksız) olayın işlendiği ay “Recep” ayıydı ki, öteden beri Arapların geleneğinde bu ayda savaşmak kesinlikle haramdı (yasaktı). Hatta bir insan bu ayda kendi babasının katiliyle de karşılaşsa, asla ona dokunmayacaktı. Ama ne yazık ki, Müslümanlar hem sebepsiz ve suçsuz olarak o adamı öldürdüler, hem de böyle bir ayda cinayet işlenip barışa gölge düşürdüler ve artık bu olaydan sonra telafisi imkânsız olan bir belanın kapısını açmış oldular. Müslüman’lar tarafından Recep ayında meydana gelen bu olay, bölge insanları tarafından nefretle karşılandı. Özellikle, Mekke halkı infiale geldi. Hatta öldürülen Amr’ın kardeşi “Amır”, Mekke’nin sokaklarına çıplak olarak çıkıp feryat ediyordu.