quote:

Orijinalden alıntı: sadasc11

hayatındaki hiçbirşeyi değiştirme ygs-lys ye çalışıp iyi bir üniversiteye git (tam burslu kazansan bile özel olmasın), anlattığın "serseri" ortamından kurtulman için bunu öneriyorum

quote:

Orijinalden alıntı: Charismatic Enigma

quote: Orijinalden alıntı: sadasc11 hayatındaki hiçbirşeyi değiştirme ygs-lys ye çalışıp iyi bir üniversiteye git (tam burslu kazansan bile özel olmasın), anlattığın "serseri" ortamından kurtulman için bunu öneriyorum

zaten gideceğim hocam buralardan, kafamdaki en büyük hedef o onun için çalışıyorum, yani size göre bende sorun yok öyle mi? doğru olanı yapıyorum?

quote:

Orijinalden alıntı: Charismatic Enigma

Selamlar...Sevgiler...Saygılar...

Öncelikle uzun bir yazı olacağını belirteyim ama zaman ayırıp okursanız kıvanç duyarım.

Uzun zamandır takıldığım ama geçiştirdiğim ve nedenini bir türlü anlamadığım bir sorun var. yaşım 17, o yüzden içinizde görmüş geçirmiş büyüklerimden tavsiye alıp istişare etmek istedim. sorunuma gelince, son birkaç haftadır dönüp bakıyorum da etrafımda hiç kimsem yok, okuldan eve, evden spor salonuna sürekli kısır döngü içerisindeyim, bir haftasonu arayıp buluşup dertleşecek kimsem yok, artık sıkıyor bu durum beni, bugüne kadar fazla umursamadım ama baktım ki arkadaş dediklerimle sadece okul hayatımda birlikteyim sonra hepsi unutuluyor, şu an sadece tek bir tane dostum dediğim insan var,nedendir bilmiyorum ama geride kalan hep ben oluyorum, şöyle anlatayım çevremdeki (sınıfımdaki vs.)insanların tek zevki okuldan kaçıp bir yerlere gitmek, veya haftasonları nargile tüttürmek ya da fast food tüketmek ama ben böyle bir insan değilim, bir türlü zevklerimiz uyuşmuyor insanlarla, uyuşması bence önemli değil ama saygı da göstermiyorlar, ne bileyim işte yalnız hissediyorum. Ben 17 yaşımdayım ama şunu söylemeliyim ki çok şey yaşadım, berbat bir ailede büyüdüm ama her zaman aklımı kullandım, benim yerimde başkası olsaydı benim yaşadığım çevrede emin olun sokak serserisi olur çıkardı, neler yaşadığımı bir ben bilirim, ne anneden sevgi gördüm ne de babam kol kanat gerdi. kısaca edebi edebsizlerden öğrendim desem yeridir. böyle oluncada yaşıtlarım çok çocuksu geliyor artık bunu kendimi onlardan üstün görmek olarak algılamayın, farklıyız çünkü onların kafaları rahat, çok büyük bir dertleri tasaları yok, aile ortamları huzurlu, ya da cahiller. bir türlü uyum sağlayamıyorum.

Bir diğer mesele de kız arkadaş meselesi, bu yaşıma kadar kız arkadaşım olmadı, belki eskiden tipim orta halliydi fark edilmiyordum ama şu an tam aksine daha iyi durumdayım, hiç değilse sırf kızlara yaranmak için saçını fönleyip zayn malik,justin bieber moduna girenlerden değilim,farklıyım,özgünüm,kendimim, mutlu olduğum şeyleri yapıyorum, başkalarının istediği gibi olmuyorum, hem de kızlardan daha bakımlıyım resmen, millet uykudan fırsat bulamayıp yüzünü yıkamazken ben her sabah 4 te kalkıp duş,kahvaltı gibi işlerimi hallediyorum, zaten haftanın 3 günü spor salonuna girince çok mutlu hissediyorum ama eve gelince yine yalnızlık çöküyor tabi. neyse işte, bakıyorum yaşıtlarıma herkes birbirine çıkma teklifi ediyor, sigara içen tipler mi dersin, facebookta retrica fotolarıyla rant sağlamak isteyenler mi dersin her türlü insan, ama istediğim ilişki de böyle değil, günün 15 saati bir kızla neden mesajlaşayım? ya da neden bir kıza sırf gözüme çekici geldi diye tanımadan etmeden hemen çıkma teklifi edeyim? bakıyorum etrafıma ortak yönü olmayan insanlar sevgili oluyor, konuştukları tek şey saçmalık, ne bir ortak ilgi alanları var ne başka birşey, sonra ayrılıyor hepsi zaten en başından sırf dış görünüş için birlikte oluyorlar bu da kaçınılmaz sonuç oluyor, vallahi bunaldım, türk kızları zaten egoist, illa sizden hamle bekliyorlar, tipime güvendiğim halde sırf kızların bir tarafı kalkmasın diye gidip konuşmuyorum bile,çünkü tanımıyorum ki, bir erkekle tanışmak onlar için hemen sevgili olalım demek bu bana göre çok çocukca,bir de inanır mısınız geçenlerde öğrendim ki bizim okulda teklif edilmedik kız kalmamış(evet okulda 4. yılım yeni haberim oluyor böyle şeylerden hesabı siz yapın artık...) hepsinin burnu havalarda tabi gönül istediki bir kızla kitap zevklerimiz uyuşsun veya o da benim gibi yabancı dile ilgi duysun dertleşelim, paylaşalım ama olmadı maalesef.Nerde hata yapıyorum bilmiyorum, kızlar yanıma gelip sohbet etmek istese dahi ben o yakınlığı hissedemiyorum kendimde, olgun gelmiyorlar bana, mesela çok duyuyorum birkaç kişi tarafından beğenildiğimi ama bu insanlar neden gelip tanışmak istemez arkadaş olmak istemez onu da anlamıyorum illa totolarını kaldırmam mı lazım bilmediğim bir işleyişi mi var bu olayların?

Ne yapmalıyım sizce? benim de arkadaş ortamım olsun, arayıp biryerde buluşacağım insanlar olsun istiyorum, telefon rehberimi açsam 5 tanesi arkadaşımdır fazla yok, niye böyle soyutlandım insanlardan nerede hata yaptım çözebilmiş değilim, ne başarısız bir insanım ne de karaktersiz, münazara olur öne atılırım, yarışma olur öne atılırım, spor aktivite olur ona da katılırım hepsinde de en başarılı kişi olurum, hitabetim çok iyidir, insanları ikna kabiliyetim yüksektir, hani silik bir tip de değilim ama nedenini bulamıyorum işte, mesela geçenlerde sınıf temsilcisi seçiliyordu ilk kez aday olayım dedim ama sırf başka birisi sınıfta daha çok seviliyor diye ben umursanmayan taraf olduğum için kaybettim, nasıl koydu anlatamam, ihanete uğramış gibi oldum, seçtikleri insan da çok afedersiniz rahmetli Kemal Sunal karakteri gibi biri,yüzünede söyledim bunu yani burada size laf olsun diye söylemiyorum insanları aşağılayacak birisi değilim, ama hakkımla kaybetmediğim için sinirlendim tabi, kendime kızdım. hoş, onu kazansaydım okul temsilcisi olamazdım niye, çevrem yok diye, sonuçta kimene sizin karakterinizden düşüncelerinizden, yaşıtlarımda durum bundan ibaret işte, bazen de belki kıskanıyorlardır, o yüzden mutlu olmalıyım diyorum ama yine yalnızlığı çekmek zorunda kalan kişi oluyorum.

getirin karşıma 20-40 yaşlarında insanları dertlerine ortak olurum o derece, ama iş kendi akranlarıma gelince bir türlü anlaşamıyoruz. gerçekten çok yalnızım tek dostum kendimim diyebilirim, hani saçma sapan bir insan olsam tamam derim, ama arkadaşlarım bile bana gelip bir şey danışırken benim düşüncelerimi önemserken buna rağmen daha ilerisi olmuyor, insanlarla karşılıklı paylaşımda bulunamıyorum. belki de hata ben de ama göremiyorum, sizce ne yapmalıyım? olduğum gibi iyi yolda mıyım yoksa başka şeyler mi denemeliyim?

quote:

Orijinalden alıntı: mhrmh1
Sende kendimi gordum resmen :)) benim tam lise 2 deki durumum.tabi ben lise 2 de baska okula nakil gelmistim ve ayni seninkiler gibiydi arkadaslarim.bu yuzden kendimi siniftan soyutlamisligim var.ama sonra döndüm baktim ki hayat geciyo bi sekilde ama sen geriye donup bakiyosun ve koca bi bosluk ): bende dedim artik boyle olmiycam ve degistirdim kendimi.onceden senin gibiydim kimseyi begenmez,biri benle konusmadikca konusmazdim ama anladim ki gozumde cok salak olarak gordugum arkadaslarimdan bile birseyler ogreniyorum,bana biseyler katiyor :)) sonra dersaneye basladik cok guzel arkadasliklar edindim ve o arkadaslarim degismemde baya katki sagladi diyebilirim :)) sana tavsiyem sende bnm gbi degistirebilirsin kendini ama hani demiyorumki olmadigin bi karaktere bürün.sadece onlara fırsat ver biraz daha samimi ol tanimaya calis eminol bulursun kafana uygun birini.ama az cok anliyorum bende senin gibi yasadigim icin onlarin cogu gruplasmistir coktan kolay kolay giremezsin de.ama yeni ortamlara girdiginde boyle yapma.dersaneye basliycaksin mesela orda daha sicakkanli olabilirsin :)) sonra insallah guzel bi uni.kazanirsin orada onca insandan mutlaka senin kafayapina uygun biru cikiyo merak etme :))yani olduğun gibi devam et,sadece insanlari tanimaya calis biraz.senin sorunun bundan kaynaklaniyor.kimseyle samimi olamadigin ve kimseyi tanimaya calismadigin icin kafayapina uygun birini bulamiyosun ):